Patagonië

Lieve iedereen, bedankt voor alle leuke reacties! Ik krijg bijna het gevoel voor een feministische vrouwenbeweging/ breiclubje of tupperwareparty groep te schrijven gezien mijn reacties van 11 vrouwen versus 0 mannen, thnx lady´s! leuk om te lezen!

Op dit moment zijn Tamaar en ik in Bariloche, provincie Rio Negro maar behalve dat we ondertussen de kou weer hebben verlaten en genieten van de zon, ga ik nog niks over vertellen want ik weet het weer niet kort te houden, maar bespaar jullie Bariloche nog even, deal?

Mar del Plata - Bahia Blanca 
Om 9.15 ging mijn wekker. De backpacks gaan weer op onze rug, de daypacks op onze buik en het is tijd om te vertrekken. Een laatste ¨Muchas gracias para todo¨ naar de eigenaresse van het hostel en we stappen de stralende zon in. Al gauw voel ik de zweetdruppeltjes over mn rug lopen, maar de zon is heerlijk dat dit me even niets uitmaakt. Auto´s toeteren en een paar ¨que linda´s¨ worden onze kant opgeroepen. Soms doet je dat goed, die vlijende uitspraken van de Argentijnen. 

Na ruim een uur te hebben gelopen komen we aan bij de busterminal. Gelukkig hebben we op het eerste kruispunt meteen iemand aangesproken om de weg te vragen anders hadden we zeer waarschijnlijk weer de verkeerde kant op gelopen, iets wat we de afgelopen dagen al meer dan genoeg hebben gedaan. Nog even snel de flesjes water bijvullen en een laatste keer naar de w.c. Ons ritueel begint er al helemaal in te komen. We zijn precies optijd en de bus staat er al. Een semi-cama stoel hebben we op dit moment, wat inhoud dat we iets minder ruimte hebben dan op de eerdere reis. We gingen er niet van uit maar stiekem hoopte we er natuurlijk wel een beetje op. Het zijn niet de lekkere snoepjes, maar het verrassings-effect die het hem doen. Wel hingen er weer t.v.´s in de bus. Het landschap buiten is prachtig. We rijden alleen maar door open velden en het grootste gedeelte van de tijd is het enige teken van leven de koeien die we onderweg tegen komen en ik vraag me af wat de mensen hier allemaal doen. Ik gok dat de spontane ¨doe eens gek¨ factor hier vrij laag ligt..  Wel staan er hier en daar een huis en soms tanks waarvan ik toen nog niet wist waar ze voor gebruikt worden. 2 dagen later werd me verteld dat deze voor de opslag van graan etc. zijn dus eigenlijk tanks met de basisproducten voor bier en ontbijt Kellogs. Tegenwoordig kunnen de boeren deze granen ook onder een speciaal soort wit folie op de boerderij bewaren waar het zijn kwaliteit bewaard. Deze granen zijn een groot deel van het exportproduct van Argentinie en de overheid houdt een groot deel van het winstpercentage van de boeren. Omdat de boeren hopen op betere tijden waarbij ze zelf een groter percentage mogen behouden proberen ze de granen zo lang mogeijk op de boerderij op te slaan, hopend op betere tijdens. Sommige granen liggen er dus al meer dan 2 jaar. 

Vroeger op onze kampeervakanties naar Frankrijk draaide mijn moeder zich vaak tijdens de autorit om in haar stoel om te kijken of mijn broer en ik wel net zo van het uitzicht genoten als zij dat deed. Wij waren 9 van de 10 keer verdiept in onze My First Sony die we tijdens een eerdere vakantie naar Zweden hadden gekregen, een boekje of kleuplaten. Vaak zij ze dan dat we naar buiten moesten kijken om van het uitzicht te genieten. Dit zag ik destijd meer als een opgave dan dat ik ervan genoot, omdat het ¨moest¨. Tamarah en ik ruilen van stoel en nu kijk ik wel met veel plezier naar buiten, dit keer  ¨omdat het mag¨.

Bahia Blanca is een kustplaats ongeveer 500 km ten weste van Mar del Plata. Hier zullen we onze eerste couchsurf ervaring gaan beleven. Pasen is een hele happening hier in het overwegend Katholieke zuid Amerika en pasen houd hier dan ook meer in dan alleen eieren beschilderen en chocoladeeitjes verstoppen. Omdat een groot deel van de bevolking deze dagen ook vrij is trekken vele families naar de kust. Hierdoor is het lastiger voor ons om een hostel te vinden en kwamen we op het idee wat mensen te benaderen om te couchsurfen. Het eerste stel dat we benaderde reageerde meteen positief en nu zijn we dus onderweg naar Bahia Blanca. Langaamaan draait de bus een beetje en schijnt de zon weer via de raampjes naar binnen. De warmte voel je meteen op je benen. Ik ben de enige die zijn gordijntje nog open heeft maar ik wil nog even van het uitzicht genieten. Boven mij zoemt de airconditioning en onder mij staat de verwarming hoog aan. Nog 2 uur, dan hebben we onze bestemming bereikt. 

Eindelijk komen we aan in Bahia Blanca. Tamarah herkent onze hosts vanuit de bus direct van de foto´s en nieuwsgierig zien we ze door de raampjes naar binnen kijken. Zodra we uitstappen worden we begroet met een kus, worden onze tassen aangenomen en na een korte kennismaking stappen we in de auto. In het appartement blijken we de luxe van een eigen kamer voor ons 2-en te hebben. 

De volgende dag willen Alejandra en Alberto (onze hosts) met ons vis gaan eten in de haven, er zou een speciaal event zijn. Uiteindelijk kwamen we op een veld uit met vele Afrikaanse verkopers, zigeuners met met zilverbehangen shetlandpony´s die zo fanatiek versierd waren dat je moest zoeken naar de pony en 1 grote kwaam met vis waar een rij van ong. 50 meter voor stond. We eindigden dus in een restaurant in de stad met gnocchi. Het is hier traditie op de 29e van de maand gnocchi te eten, daar zou je financieel op vooruit moeten gaan. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zoveel dagen achter elkaar zoveel geld heb uitgegeven, dus ik ben nog niet helemaal overtuigd. 

Sierra de la Ventana
Heel graag wou ik naar Sierra de la Ventana, een gebied 100 km ten noorden van Bahia Blanca wat erg mooi schijnt te zijn. Vanwege goede vrijdag, pasen en de daarop volgende herdenkingsdag van de Falklandoorlog waren veel Argentijnen vrij en zou het niet gemakkelijk zijn een overnachtingsadres te vinden. De hoop had ik al bijna opgegeven, maar toen vertelde onze hosts dat ze het plan hadden te gaan bbq-en met vrienden in Sierra de la Ventana en of we het leuk vonden mee te gaan. Dat vonden we zeker! ´s Ochtends reden we richting het gebergte, waar we om 11 uur een goeie bbq-spot hadden gevonden en de bbq aanging. Tamaar en ik wouden hiken (in NL wandel je, als je ¨op reis¨ bent, dan hike je) Helaas bleek de berg vol. Iets wat wij best grappig vonden. We konden het later nog eens proberen. Ondertussen waren de vrienden van Alejandra en Alberto gearriveerd en dronken we gezamelijk Mate, de nationale drank van Argentinie, een soort sterke groene thee die je uit een houten beker met 1 ijzeren rietje waar iedereen uit drinkt. De beker en het rietje zijn rijkelijk versierd en in ieder stadje wordt je ermee doodgegooid. 

Na de bbq konden we dan de berg op. We hebben heerlijk gewandeld en het uitzicht was prachtig. Een lange groene slang kwam ons voorbij en ook een aantal paarden. De route zou 2 tot 3 uur duren maar binnen 30 min waren we al boven. Hier hebben we lekker op de warme stenen in de zon gezeten. Op de terugweg zijn we door de kleine dorpjes van het gebied gereden. Ondertussen ontving Alejandra telefoontjes over storm in Bahia Blanca. Er was hagel en windstoten en enkele huizen hadden hun daken verloren. Behalve een hevige regenbui en bliksem (wat trouwens prachtig was in de open velden) hebben we hier niks van mee gekregen. 

Puerto Madryn
Nadat we door Alejandra en Alberto weer bij de bus terminal zijn afgezet gaan we weer opweg. Het waren hele fijne dagen maar weer ¨vrij¨zijn voelde ook goed. We namen de nachtbus naar Puerto Madryn waar we ´s ochtends aankwamen. Een groot verschil in temperatuur en we moesten een vest aan. 

1 april, 2e paasdag. Vanmorgen vroeg opgestaan om met Tamaar een georganiseerde tour naar Peninsula Valdes te doen. Om 7:45 werden we bij het hostel opgehaald. Hier vandaan gingen we alle andere hotels en hostels langs om onze groep van 20 man compleet te maken. Dit hield in dat we 3 kwartier later weer langs ons eigen hostel kwamen wat we meer zagen als 3 onnodig gemiste uurtjes slaap.  Ik wou graag een gaunacho zien, familie van de lama. Deze vrij lompe beestjes weten met zo´n attitude te lopen dat ze er toch heel parmantig uitzien. 1 gaunacho werd mij beloofd. Bij de eerste gaunacho zat ik dan ook zoals het een echte tourist betaamd met mijn camera tegen het glas geplakt. Een vreugdekreetje verliet mijn mond, en daarna volgden er nog 100-en.. 

Het hele gebied bedroeg 500 inwoners en het dorpje bestaat praktisch uit 1 grote rotonde. Hier zouden geen beesten zitten, dat had ik voor de zekerheid toch nog even nagevraagd, maar nee, echt niet. Toch werd mijn eigenwijsheid beloond en kreeg ik een fanatiek zwemmende pinguin in het baaitje te zien. ik weet niet wie van ons er enthousiaster was.  Hierna gingen we naar een plek waar wel honderden pingüinos waren. Deze waren hun jasje aan het wisselen wat ook wel nodig was. want de meeste waren niet echt wit meer. Vele leken in trans hun jasje uit te laten waaien door de wind, hier schijnen ze 2 weken over te doen. Andere waren wat effectiever en plukte elkaars jasje uit. 

In Punta Northe zijn de opnames van orka´s voor National Geographic gemaakt en die hoopte ik ook te zien. 1,5 uur heb ik ijverig naar het water gestaard, helaas schijn je dit niet af te kunnen dwingen. 

Ushuaia
Ushuaia, ook wel El fin del Mundo genoemd is het meest zuidelijke stadje ter wereld. Dit was onze volgende bestemming, maar om hier te komen moesten we door Chili. Een 30 uur durende busreis en vele stempels in ons paspoort rijker (Argentinie uit... Chili in... Chili uit.. Argentinie in... een heel effecient proces..) kwamen we aan in Ushuaia.

Voor het gemak begonnen we deze reis met 3 uur vertraging. Als we Rio Gallegos verlaten zie ik vanuit de bus een grote groep vogels, ¨kijk! van de roze dingen, op lange pootjes!¨ in mijn enthousiaste me kom ik even niet op de naam. ¨Ja flamingo´s.. zegt Tamarah en vervolgt met ¨mn kaas smaakt raar¨en is weer verdiept in haar ontbijt. Ik geloof dat Tamaar af en toe een beetje moe van mijn enthousiasme wordt.. oeps. Bij de grens wordt ik voor het eerst gefeliciteerd omdat ik morgen jarig ben. De volgende dag komen we aan in Ushuaia, onze kamer in het hostel is bijna behangen met A4-tjes op de muur die vertellen wat we allemaal moeten en vooral allemaal niet mogen doen. om 00:00 ben ik dan jarig! 14 uur eerder was ik dat al in Australie, 5 uur eerder in NL, en nu dan ook hier. Daarna lekker slapen, we waren gesloopt! 

De eerste dag van mn 25e levensjaar breng ik door in sexy thermo ondergoed. We hebben een super gave tour door het Beagle kanaal gedaan, dat Chili en Argentinie van elkaar scheidt. Hier hebben we walvissen gezien! Voor iedereen die het tot hier helemaal heeft gered met lezen, gefeliciteerd..! en kijk naar mn filmpje! :D (recht in het scherm waarschijnlijk).Zo koud als nu hebben we het tot nu toe nog niet gehad. Op de bergen om ons heen ligt sneeuw op de toppen. Het was super mooi! 

´s Avonds is het dan toch tijd voor jurkjes! We zijn lekker uiteten geweest, en naar een bar waar Salsa en Barchatta werd gedanst, echt een fijne dag! 

Eergister toen we uit het nationaal park Tierra del Fuego werden opgehaald door de transfer kreeg ik een telefoontje van Valeria, onze couchsurfhost, een meisje van 20 dat ze met de auto bij de bushalte stond om ons op te halen. Daar waren we super blij mee. Ze woont in het centrum van ushuaia bij haar moeder die er door de weeks niet is. Een klein maar gezellig huisje waar hier en daar nog kerstversiering hing (dat is hier trouwens niet uitzonderlijk). Moeder heeft als hobby breien en Valeria creatief met kurk, en zo was ook het interieur.

De dag ervoor waren we ´s ochtends vroeg uit het hostel vertrokken richting het Nationaal park tierra del Fuego. Van de tourist office hadden we te horen gekregen dat je hier kon overnachten. Je hoefde niet te reserveren. Eenmaal in het park aangekomen vroeg ik bij het restaurantje waar de kamers waren en of we konden overnachten. "70 pesos" was het antwoord, maar ik wou eerst de kamer zien. 6 stapelbedden in een soort schuur met een kachel, 2 klapstoeltjes, plastic matrassen en een hoop rommel. De kerel van het restaurant zou er een bezem doorhalen, hout brengen en dan konden we overnachten.

Ondanks dat het veel minder voorstelde dan ik verwachte/hoopte riep ik enthousiast "we doen het" en keek nog even naar Tamaar die me bevestigend aankeek. Deze "refugio" stelde nog minder voor dan ik dacht, maar we hadden wel zin in een uitdaging dus we deden het. We waren nog niet bekend met het begrip "refugio" maar dat duurde niet lang.

Voorbereid waren we niet zonder slaapzak, campinggereedschap etc. Maar het zou wel goedkomen. Vol goede moed begonnen we aan de zwaarste wandeling van het Nationaal Park, de Gaunacho route naar het uitkijkpunt op 937 meter hoogte. Schoentjes aan, jasje aan en gaan. De tocht was een en al klimmen en omdat het veel geregend had waren de smalle paadjes erg glad en drassig. Al snel kwamen we hoger en hoger. Waar we op zee niveau begonnen waren de bomen hoog en was alles groen, hoe hoger we kwamen hoe lager de bomen en planten werden en de kleuren werden somberder, tot we op begeven moment in de sneeuw liepen. Het uitzicht was prachtig! De eilandjes in de helder groen/blauwe zee, het uitzicht op de bergen van Chili (niet te onderscheiden van de Argentijnse) en de besneeuwde bergtoppen tegenover ons, echt prachtig!

Onze terugtocht was lastiger vanwege de natte paden die ons de grond van wel heel dichtbij hebben laten zien. Eenmaal vies, bezweet, moe, ijskoud maar wel voldaan beneden overdachten we onze keuze nog een keer. Het enthousiastme had plaatsgemaakt voor verstandige gedachte en we twijfelde of we wel zouden blijven. Als we terug wilden dan moesten we dat voor 5 uur bedacht hebben, dan ging onze laatste mogelijkheid terug het park uit. Uiteindelijk hebben we een dun dekentje van de restaurant eigenaar gekregen en was de "schuur" aangeveegd dus besloten toch het avontuur aan te gaan.

We hebben het vuur aangestoken, en bij de kachel en het kleine lichtstrookje van de led-lamp die 4 meter hoog hing om en om voorgelezen uit mijn boek (e-reader staat zo suf in deze context). In het donker zijn we nog even bij het meer wezen kijken maar het licht van de sterren was het enige licht en daardoor konden we weinig zien.

De sterrenhemel was wel prachtig! Op de campings hadden we geen tentjes gezien en we waren de enige in het "hostel". Tussen 4 en 5 konden we douchen en daarna sloot ook het restaurant. Bijna alleen bleven we over in het park. Erg veel geslapen heb ik die nacht niet omdat het vuur ook aangehouden moest worden want de temperatuur zou rond de 3 graden zijn, maar het was wel erg leuk! 'S ochtends hebben we buiten gepicknickt en daarna een gedeelte van een andere route gelopen. Om 3 uur was het tijd om naar Ushuaia terug te keren.

Valeria had voorgesteld om de dag erna naar Esmeralda Lagoon te gaan. Dit zou 2 uur rijden zijn, en daar een half uurtje/uurtje rondlopen zijn. Na 3 intensieve dagen sprak Tamaar en mij dit wel aan. "Lekker dichtbij" zei Valeria en wij moesten lachen om de verschillende percepties van "dichtbij". Gister vertrokken we dus. Voordat we er erg in hadden stopte we op een parkeerplaats, "we zijn er". De 2 uur rijden bleek dus 2 uur wandelen, een half uur bij het meer en 2 uur terug wandelen. Daar gingen we dus weer.

Omdat Valeria het gebied kent gingen we meteen dwars het bos in en volgden stukjes wit plastic dat in de bomen hing, of er soms niet hing maar dan klopte het toch wel. Uiteindelijk kwamen we uit op iets wat op een pad leek. De anderhalf uur die hierop volgden liepen we langs, door of in drassige velden en af en toe door een stuk bos, een pad was er niet meer. De natuur was echt prachtig! Omgeven door alleen maar mooie natuur en op 2 andere mensen na kwamen we niemand in de weide omtrek tegen. Toen kwamen we aan bij Esmeralda Lagoon, een prachtig groen/blauw meer (kleur Esmeralda) tussen de bergen. Hier hebben we onze broodjes opgegeten en werden we vergezeld door een vos. Ik had deze iets temperamentvoller verwacht, maar hij wou graag mijn boterham. Van Tamaar mocht ik hem helaas niet meenemen. Ook de terugtocht was weer een soort van speurtocht naar aanwijzingen, maar uiteindelijk zijn we thuisgekomen. Het was echt prachtig!!

Puerto Natalis - Chili
Om 21:00 komen we aan in puerto Natalis. Dit keer hebben we van te voren nog geen hostel geboekt. Thijs, een NL-se jongen die we al eerder tegen waren gekomen zat ook bij ons in de bus, en via hem komen we uit bij Hostel Nancy, genoemd naar de vrouw des huizes, een lief vrouwtje van rond de 65? Met het hele gezin wordt hier geleefd; kinderen, kleinkinderen, kreupele poes en al. Er is nog 1 kamer vrij voor Tamaar en mij, een soort hotelkamer. Mooi 2 pers. Bed, met eigen badkamer incl bad(je). Wat een romantiek. Weer een heerlijk contrast met onze refugio eerder die week.

Vrijdag huren we mountainbikes, Thijs gaat ook mee en om 10:00 gaan we opweg naar een grot, Cueva de Meliones. Na 24 mooie kilometers met af en toe wat heuvels komen we aan bij de grot. De grot is heel groot maar ondiep. We zijn de enige bezoekers op dat moment. Terug breekt de ketting van Thijs en moet hij met de taxi naar huis.

Tamaar en ik fietsen via een andere route langs de omliggende "dorpjes" via de kust naar huis. Het eerste dorpje herkennen we aan het bord dat aangeeft dat het een dorpje was, anders hadden we dit 5 huizen tellende dorpje misschien voor iets anders aangezien. Het hierop volgende dorpje telde wel 4 huizen en een paar koeien. We vervolgen onze tocht todat de weg wordt versperd wordt door 7 paarden. We naderen ze langzaam en ze draven rustig weg. Zodra we langs fietsen stoppen ze een voor een weer. Daarna komen er 3 (waarschijnlijk ontsnapte) koeien op ons pad. Deze draven iets minder galant weg. De eerste koe springt wonder boven wonder over het hek heen zijn eigen weiland weer in. Nummer 2 steekt zijn kop door het hek en probeerd de rest van zn lichaam erachteraan te duwen. Deze poging had weinig succes en hij bounched terug. Nummer 3 knalt er een beetje lomp tegenop en heeft waarschijnlijk zn pootje gebroken, bij iedere poging hem neer te zetten knakt het hele hoefje om. Er zit dus niks anders op dan voor ons uit te draven. Na een tijdje verschikt voor ons uit te hebben gerent en de weg onder gepoept te hebben van angst, gaat de weg stijl naar beneden en kunnen we de koeien snel inhalen. Eenmaal terug in het hostel hebben we met de "service Animales" gebeld, maar omdat de koeien van de estancia zijn kunnen ze niks voor ons doen maar ze verwachten dat wanneer de boer vanmiddag zijn koeien gaat zoeken hij ervoor zal zorgen. De tocht verder is super mooi en we hebben heerlijk 48 km gefietst.  

El Calafate
Maandagochtend, we hebben onze wekker gezet en staan ruim optijd op want vandaag gaan we naar de Perito Moreno Glacier. Rond 7:30 worden we opgehaald bij het hostel. Gistermiddag hebben we onze was laten doen en die zouden we vandaag op kunnen halen. Bij de receptie krijg ik 2 tassen mee, 1 van Tamaar en 1 van mij. Mijn wasgoed bleek niet mijn wasgoed dus weer even terug. Ik kreeg weer een andere tas mee en dit keer bleek het de mijne te zijn. Ondertussen kreeg ik het ene na het andere kledingstuk van Tamaar, die waren schijnbaar ook niet zo goed gescheiden gebleven. Nu miste ik alleen mn handdoek nog, weer terug. " La toalla blanca? Si, esta alla" was het antwoord en we gingen mijn handdoek halen.

We werden weer als eerste opgehaald, en daar gingen we met de bus. Na een aantal stops bij mooie uitzichtpunten op de gletsjer die uit het niets zonder aankondiging oprees, stapte we over op de boot. Nu kwamen we heel dichtbij de gletsjer. Aan de andere kant van het meer gingen we aan wal. Na een korte wandeling over een strandje werden we in groepjes verdeeld en kregen we spikes onder onze schoenen gebonden. Toen onze groep compleet was gingen we de gletsjer op, een bizarre gewaarwoording. Doordat de zon nog niet door de wolken heen was weerkaatste mooi blauw licht tussen de stukken ijs door. We kregen uitleg hoe we op het ijs omhoog en omlaag moesten lopen. Kortgezegd, als een pinguin omhoog, paardrijdend naar beneden. Daar gingen we. 

Het ijs was prachtig en had veel verschillende vormen. Het ijs waar we op liepen was misschien al honderden jaren oud en had al bijna 30 km afgelegd (14 meter per jaar). Overal stroomde water van gesmoten ijs. Ijsblokjes werden vers uit de gletsjer gehakt en uiteindelijk sloten we af met "whisky on the rocks" op de gletsjer. We zijn met de boot terug gegaan en nog langs het uitkijkpunt gegaan aan het meest zuiderlijke stuk van de gletsjer. Hier zie je hoe deze in beweging is. Met regelmaat braken er hele stukke ijs af het water in.

Dit was het (eindelijk) voor vandaag, bedankt voor het lezen en heel veel liefs!