Hasta luego Argentina

Lieve iedereen, 

Na 2 maanden is het dan eindelijk tijd om Argentinie te verlaten. Vanacht om middernacht nemen Tamaar en ik de bus naar de grens van Bolivia, op naar een nieuw avontuur! In mijn vorige blog schreef ik in Bariloche te zijn, hier zal ik verder gaan met mijn verhaal. 

BARILOCHE
Afgelopen woensdag wilden we vanuit El Calafate terug naar Buenos Aires vliegen, maar door een error in het systeem bleek de boeking niet confirmed en waren er geen tickets meer verkrijgbaar. De andere oplossing was naar Bariloche met de bus. Een hoop geld, zere billen,1423 km, 28 uur later en een heel stuk noordelijker kwamen we aan in Bariloche (Argentinië). Hier pakte we de taxi naar Alfredo, onze nieuwe couchsurf host, een Chileense man van 45. We moesten meteen de kroeg in, dus even snel douchen in onze "eigen" badkamer. Ik stapte uit bad en belande in een nog groter bad, de badkamer was spontaan veranderd in een zwembad, en ook de gang was niet droog gebleven. Goeie binnenkomer. Gelukkig mocht ik de schuld aan het as van een van de vele vulkaanuitstortingen in Chili de schuld geven, en we gingen de kroeg in. Alfredo vertelde dat het traditie was om met zn gasten naar Bachman, een bierbrouwerij + cafe te gaan. Die traditie wilden wij natuurlijk niet verstoren. Wat we toen nog niet wisten was dat het niet alleen een traditie met gasten was maar dat hij er praktisch woonde. We begonnen met een bierproeverij. 

De volgende dag gingen Tamaar en ik samen op pad. We begonnen bij een van Patagonië mooiste hotels, Llao Llao (Leading hotels of the World) vandaaruit zijn we door de bergen naar Baja Lopez. Ook hier is het weer super mooi en het weer is super! Liftend zijn we terug naar het hotel gegaan waar vandaan we de bus naar huis namen. De lift kregen we van een typisch stel van een jaar of 40, hij leek qua lichaamsbouw veel jonger, zij leek op ma flodder. Tamaar, de hyperactieve hond en ik achterin. Een thermoskan kwam te voorschijn, of we ook bier wilden?  



De wijnproeverij was erg leuk, al werd er meer wijn gedronken dan geproeft maar daar hadden we geen problemen mee. Ook werd er een kaasfondue gehouden. 
Toen onze kaasfondue master himself er achter kwam dat we uit NL kwamen wees hij enthousiast en trots op zn oranje shirt, zei Rud va Nisterrrooi! En we moesten op de foto. Hierna volgde zijn trots voor Maxima en de kinderen en kwamen de verhalen naar boven hoe ze voorheen nog in de zaak kwamen. Uiteindelijk waren alle wijnflessen voor de proeverij erdoorheen, en mochten we zelf kiezen uit de winkel welke er nu geopend werd. Toen we op begeven moment zelf het personeel uit aan het zwaaien waren leek het ons tijd om de stad in te gaan. 
 

Op naar de Barley wijn! Een soort bier maar dan met het alcohol percentage van wijn en dit konden we volgens onze host ook echt niet missen.  Eenmaal in de kroeg kregen we er een tafelgenoot bij die niemand van ons kende, maar ach dachte we, waarom niet? Het antwoord kwam vrij snel toen hij aan tafel begon te kotsen en de zojuist leeg gedronken glazen weer vulde. Ondertussen waren we ook Koen en Sander, 2 Nederlandse jongens tegen gekomen als die we de hele reis al tegen komen op de meest onlogische plekken, dus die sloten ook aan. Om 6.15 uur was het tijd richting huis te keren.  

Zaterdagavond waren we Alfredo kwijt maar dit was niet de eerste keer dus zijn Tamaar en ik gaan stappen. Rond 6 uur ´s ochtends verlieten we de club en Tamaar riep "zullen we een hamburger eten?! Daar heb ik zin in!" Als Tamarah die nog nooit een hamburger op heeft dat zo vol overtuiging zegt dan kun je daar natuurlijk geen nee tegen zeggen. 

Zondagochtend bleek Alfredo terecht. Of we een leuke avond hadden gehad? Tuurlijk zij ik, terwijl ik mn nagels aan het lakken was. Tamaar sliep nog. "Wil je een typisch Chileens zondags ontbijt?" vroeg Alfredo. Tuurlijk! En zo zaten we zondagochtend aan de rode wijn met suiker er geroosterd graan. Tsja, waarom ook niet? Ik bracht Tamaar nog even "ontbijt op bed" maar die sloeg even over. 


Mocht je het willen proberen: 
2 eetlepels suiker 
3 eetlepels geroosterd graan
Halve liter rode wijn, goed roeren en salut! 
 

VALDIVIA  (Chili)
Op dit moment lig ik op het zwarte vulkaan strand van Niebla aan de pacific ocean met prachtig uitzicht op een groep dolfijnen die hier al die tijd al rondzwemmen. Niebla ligt 17 km vanaf Valdivia.2 uur geleden zijn Tamaar en ik hier op het strandje aangekomen, daarvoor zijn we door het dorpje gelopen wat uit een aantal huizen op een berghelling bestaat. Alle tuinen zijn super groen en rommelig maar zien er wel erg gezellig uit met het wasgoed wapperend in de wind. Bijna alle huizen hebben een hond, en de meeste lopen los. Zo hebben wij nu 5 honden en een pup bij ons. Alleen de pup vinden we leuk, die slaapt toch alleen maar, de andere honden lopen zenuwachtig om ons heen. Vanmorgen was het nog erg mistig buiten, nu is het heerlijk rond de 20 graden. Gister hadden we hetzelfde weer. In de ochtend leek het grauw en zijn we gaan winkelen. Ik zag voor het eerst heel veel leuke kleding, en na onze heftige shop-till-you-drop ochtend waren we welgeteld 3 paar sokken rijker. Op de plaatselijke markt hebben we verse vis gekocht, 2.500 Chileense pesos per kilo zalm. We mochten uiteindelijk een halve i.p.v. Hele zalm kopen die ons omgerekend rond de 3 euro koste. 'S avonds met aardappeltjes uit de oven en een lekkere salade hadden we ons meest luxe maaltijd tot nu toe. Mjam! 

  Dolfijnen (goed kijken)
 

PUCON
We hebben zojuist onze meest zware uitdaging gehad sinds we hier zijn, we hebben de 2853 meter hoge, meest actieve vulkaan van Chili, Vallerica beklommen! We zijn erg trots op onze overwinning en we hebben binnen de tijd de top bereikt! 

Gisteravond kwamen we weer aan met de bus in Pucon. De reden dat we naar Pucon wilden is omdat we de Vallerica wilden beklimmen. We kwamen er al snel achter dat morgen de enige goeie dag was om de vulkaan te beklimmen gevolgd door dagen met regen wat inhoud dat er niet geklommen word, maar na 21:00 kon er niks meer geregeld worden. Waren wij dan helemaal naar dit stadje gekomen voor niks? We liepen verder en kwamen wat Israelisers tegen in een tourist office. Zij hadden zojuist geregeld de vulkaan nog te kunnen beklimmen en we konden met hen mee. Volgens de touroffice hadden we geluk dat we nog mee konden en snel werden we in een busje gestopt, we gingen onze materialen verzamelen. We kregen allemaal een verrassingsbackpack. Hij rook naar zweet en zat vol materialen die ik niet kende. We moesten hoge dichte schoenen tegen de sneeuw aan dus die kregen we van daar. We kregen een unisex wind waterdichte outfit mee en klaar. Terug hebben we snel water brood en fruit gehaald voor onderweg en net voor middernacht gingen we slapen. De volgende dag zouden we om 6:55 opgehaald worden, ineens ging het heel snel. 

Het was nog donker buiten toen we opgehaald werden en met zonsopgang reden we door de bergen. De zon kwam op en scheen prachtig over de bergen. We begonnen aan onze klim. Het eerste uur verliep voorspoedig en we hadden een kleine 5 min pauze. Daarna door. Na nog een uur wandelen kregen we 10 min pauze, werden onze crumbles/spikes onder gebonden, moesten de helmen op en de pickhouwelen in de aanslag. We gingen nu de gletsjer op. Deze liep super stijl omhoog en het klimmen was erg zwaar. Tijd om te rusten was er bijna niet en de eerste meiden haakte af. Ook onze door het leger getrainde Israelische mannen hadden het zwaar en geregeld moesten we hen passeren. Op het steile ijs hadden we pauze, en in de warme zon aten we ons lunchpaketje op. Nog een laagje zonnebrand op en voordat we tijd hadden om bij te komen moesten we weer door wat tot veel weerstand bij de Israeliers leiden. Na nog eens 45 minuten kwamen we weer op steen terecht en mochten de crumbles uit. Nu nog een kwartier lopen tot de top! 

We hadden het gehaald! Helemaal versleten kwamen we boven aan, maar we hadden het gehaald! Wij waren trots op onzelf, maar de Israeliers nog meer. We werden wonderwomen genoemd en kregen vele complimentjes, super leuk! Op 2853 meter hoogte hadden we een prachtig uitzicht over de hele omgeving. De lucht was helder blauw, het ijs wit en wij rood aangelopen van de inspanning. De opening van de vulkaan had de grote van een voetbalveld wat veel groter was dan ik verwachte. De lava zat diep die konden we helaas niet zien, wel de rook die eruit opsteeg. Omdat het bovenop erg waaide en koud was moesten we onze unisex outfit aan. We kregen een half uur om bij te komen, foto's te maken en wat te eten. 

                  

Nu was het tijd om onze pampers aan te trekken. "Pampers?" Dachten Tamaar en ik. Jawel, zwarte soort luiers van heel stevig materiaal moesten we om onze billen en benen vastmaken. Deze gingen we gebruiken tijdens onze afdaling naar beneden. Stijl over de gletsjer zouden we 400 meter afdalen op onze billen. Met onze pickhouweel in het ijs konden we afremmen. De techniek werd ons snel uitgelegd en daar gingen we. Van bovenaf gezien leek dit een vrij spannende onderneming. Eenmaal naar beneden zoevend was het super! 

Het volgend stuk ging te stijl en we moesten onze crumbles weer aan. Het voelt heel onwerkelijk om met een vertrouwd gevoel over stijl ijs naar beneden te lopen, maar onze crumbles hielden het en we liepen. Uiteindelijk hadden we het ijs gedeelte achter ons gelaten. Moe maar super voldaan kwamen we om 16:15 weer terug bij de busjes. Door onze Israeliers bleven we wonderwomen genoemd worden, ze vonden het fantastisch dat we het gehaald hadden naar de top en zelfs eerder aankwamen dan hen! Super leuk om te horen! 

Eenmaal terug in Pucon heerlijk gedouced en in lange tijd niet zo heerlijk geslapen!

SANTIAGO
Santiago is een prachtige stad vol coloniale gebouwen, veel parken, een super uitgaansgebied en leuke marktjes. Eenmaal het hostel gevonden hebben we ontbeten en zijn we op pad gegaan naar het de plaatselijke markt. We hebben de nodige miskopen gedaan en al snel was ik op te vegen van vermoeidheid omdat ik weer geen oog dicht had gedaan in de nachtbus. Na een fijne powernap in het hostel bleek ik onder de minder fijne bultjes te zitten, wat ik maar even ben gaan delen met de receptie. Bultjes? Vervelend, kom morgen maar terug. De volgende dag waren de bultjes, heel verrassend, veel erger en meer geworden, dus ik weer naar de receptie. Dit keer een wat pro-actievere medewerkster die wel actie ondernam. We werden verplaatst naar een andere kamer en de inhoud van mn backpack verdween voor de gehele dag in de wasmachine. Bedbuggs. Deze beestjes vonden het fijn bij mij en ik denk zo'n rond de 80 a 100 beetjes en bultjes rijker te zijn. 

Maar... Die zaterdag dus zijn we wel heel leuk uitgeweest. De wijk Bellavista bleek super gezellig, druk en volgestouwed met barretjes en clubs.

Zondag hebben we uitgeslapen. Hierna hebben we ons eerste culturele uitstapje gemaakt en zijn we naar het musea de la memoria y los derechos humanos geweest wat ging over o.a. De dictatuur en oorlog in chili. Super interessant en bizar hoe recent zich dit nog allemaal heeft afgespeeld. Tijdens afgelopen 6 weken heb ik een hoop geleerd over wat er allemaal gebeurd is in zowel Chili als Argentinie, welke bizarre regels er worden bedacht en spontane wetten die ingevoerd worden waardoor je wel beseft hoe goed wij het in NL hebben. Op dit moment wordt er bijvoorbeeld gestaakt door de transport bedrijven in Argentinie waardoor wij nu vast zitten in Mendoza. De reden is dat de huidige president de brandstof prijzen met 300 procent willen verhogen. Weer eens iets anders dan "het kwartje van Kok". 
Ook worden veel gebeurtenissen in de doofpop gestopt. Zo blijken er tijdens demonstraties in Argentinie afgelopen week op de demonstranten te zijn geschoten, ook hier is niks over terug te vinden. Vanwege de nieuwe president mogen er al sinds 6 maanden ook geen producten meer geimporteerd worden en wil de overheid de regel gaan invoeren dat iedere Argentijn nog maar 1 keer per jaar de grens over mag. Het lijkt wel of ze de mensen dom willen houden. Veel mensen zien de toekomst van Argentinie somber in, wat ik steeds beter ga begrijpen. 

Maandag hebben Tamaar en ik een FreeTour door Santiago gedaan. Het was super interessant en onze tourguide gaf ons veel informatie en de route was erg leuk! Zo kwamen we behalve bij het paleis waarvan we die dag ervoor in het museum hadden gezien hoe deze 30 jaar geleden afbranden, ook bij de "coffee with legs" een creatief concept waarbij koffie word verkocht die niet te drinken is, maar verkocht word door vrouwen in super korte jurkjes, lagen make-up die flirten op super hoge stiletto's om de aandacht af te leiden van de koffie. In NL misschien niet conform de horeca CAO, maar hier geen probleem. Dan blijken er ook nog de 
"New-coffee-with-legs" cafe's te zijn. De koffie hier net zo vies als in alle cafe´s maar eens per dag worden de deuren van het cafe door de manager op slot gedraaid (de ramen zijn vanaf het begin al geblindeerd) en gaat de kleding van de serveersters uit. Na een 1 minuut durende show gaat de deur weer van slot, kleden de dames zich weer aan en gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. Ik vind het creatief! Deze cafe's zijn trouwens alleen tijdens kantooruren in het business district te vinden. 

VALPARAISO
Na 3,5 hele fijne uurtjes slaap gaat m'n wekker, het is tijd om uit te checken uit ons hostel. Gisteravond zijn we wezen stappen, toen iedereen in Nederland na koninginnedag zijn bedjes in struikelden zijn wij ook op pad gegaan. Oranje shirtjes aan en de stad in, een drankje op Bea en Willem. Omdat het vandaag Labourday is, was het gisteravond super gezellig in de stad! We zijn naar een regeaton club geweest in de wijk Bellavista. De entree bedroeg 3.000 Chileense pesos (+/- 5,- euro) en ja, we kregen er ook een drankje voor. Het typische studentenbier gingen we voor, en kregen allebij een fles bier van een liter in ons handen geduwd, heel vrouwelijk.. We waren denk ik de enige niet-locals en Tamaar wees me erop dat ik de enige blonde in de hele club was. Dit duurde niet lang, want uiteindelijk kwam ook de Nederlander de club binnen die we al eerder tijdens onze reis in Ushuaia en Puerto Natalis tegenkwamen. Als je denkt dat ik opviel tussen alle locals, hij nog meer. Blond krullend haar, kalend en een jaar of 45. 

Nu lichtelijk brak van onze korte nacht zijn we in Valparaiso. Een stadje 1,5 uur rijden vanaf Santiago. Helaas hebben we maar 1 dag hier. We gaan weer mee met een FreeTour. De jongen die ons ontvangt lijkt gezellig maar helaas niet onze gids, dit werd een passieloze hippie van een jaar of 50. Zodra we van start gaan blijken Tamaar en ik voorop te lopen, niet dat we weten waar we heen moeten lopen maar omdat we bang zijn achteruit te gaan lopen als we nog langzamer gaan. Door de tour komen we op plekken waar we anders misschien niet zouden komen, maar interessant was het verder niet. Van de enthousiaste 24 mensen waar we mee begonnen bleken we met 6 over te zijn aan het eind. Wij, de "survivors" moesten even op de foto.

MENDOZA
Ik lig nu in het Independencia park. Het park ligt vol met mensen en groepjes muzikanten, heel gezellig vooral voor een dinsdag. De werkloosheid in Argentinie heel hoog, wat ik op dit soort dagen wel begrijp. De werkeloosheid is niet hoog omdat er geen werk is, maar omdat de Argentijnen te lui zijn om te werken. Althans dat is wat mij meerdere keren verteld is, en het feit dat er meerdere malen als Tamaar en ik uit eten waren in een restaurant, de bediening de merkwaardige uitspraak tegen ons deed dat ze liever niet wilden werken, bevestigd dit wel enigszins. 

Vandaag is onze laatste dag in Mendoza, vanavond pakken we de bus naar Cordoba, de 2de stad van Argentinie qua grootte en de studenten- en cultuur stad van Argentinie. Na 5 nachten in Mendoza kunnen we weer door. Afgelopen dagen zijn er stakingen geweest waardoor we de stad niet konden verlaten. Stadsbussen reden wel, maar geen langeafstands bussen. Hierdoor zat ons hostel bomvol en was er iedere keer een hoop gedoe gaande doordat er overbookingen waren omdat ze bij de receptie niet zo goed begrepen dat je 1 bed maar aan 1 persoon kan verhuren. Dit leide ook wel tot leuke, creactieve en leerzame situaties voor mij en omdat de eigenaresse haar frustratie bij de gasten uit waren we wel op de hoogte van de in's en out's van alle problemen die volgens haar praktisch en alleen bij haar personeel lagen. 

De eigenaresse zelf is een hele vrolijke, gezellige en praatgrage dame van een jaar of 52 met haar roots in New Zeeland, zolang ze maar aan de alcohol zit. In andere situaties gaan de eerste 2 beschrijvingen niet meer op. 

Op de eerste dag in Mendoza ging ik rond een uur of 4 's middags op de patio zitten, ik wou een uitzoeken wat ik de komende dagen in Mendoza wou doen, maar dat kwam er niet van. Manuela, de eigenaresse riep dat ik bij hen aan tafel moest komen zitten. Ze zat hier met 3 jongens die ook die morgen waren aangekomen. De een kreeg het bevel een glas met ijs voor me te halen, de volgende moest de wodka inschenken en ik moest het opdrinken. Heel simpel eigenlijk. Na de wodka kwam de wijn, en toen was het 19:00 wat betekende dat het gratis-wijn-uurtje in ging. De rest van het hostel kwam ook naar de patio en de rest van de avond ging op vergelijkbare manier door. Tijdens mijn gesprekken met Manuela heeft ze me meerdere malen een baan aangeboden. Dit zag ik in eerste instantie voor een bepaalde periode best zitten, het leek me best leerzaam zo'n hostel vs. 5-sterren hotels, maar dit kwam waarschijnlijk door de alcohol. Niet die in mijn lichaam, maar in die van haar waardoor ze die gezellige vrouw was.

Vrijdag zijn Tamaar en ik samen met 3 andere jongens uit het hostel met een wine&bike tour meegegaan.We reden naar Chacras, een plaatsje net buiten de stad en hier kregen we onze fietsen. Ook hier moesten de helpmjes op en daar gingen, netjes in een rijtje op naar Bodega nr1. Hier deed de man des huizes, een rasechte wijnboer van een jaar of 70 het woord. Vol passie vertelde hij over zijn wijnen die door de jaren heen meerdere prijzen in de wacht hadden gesleept. Dit interesseerde hem niet zoveel, want het ging erom dat de mensen van goede wijn genoten, maar ondertussen straalde de trots van hem af. We mochten 3 wijnen proeven, en daarna kregen het wijnproces van begin tot eind in verkorte versie te horen wat heel interessant was, vooral in zo'n klein familie bedrijf. 

Daar gingen we weer, op naar Bodega nr. 2, Winert. Hier produceerde ze ook wijnen met verschillende samenstellingen van druiven wat de een zag als "het moeten mixen" van druivensoorten en de ander als "de kunst van het mixen" van druivensoorten. Wij vonden de wijn hier erg lekker en hebben aan het eind van de tour 2 flessen wijn gekocht. 

Bij Bodega nr. 3 gingen we aan tafel voor een superluxe lunch, ook gevolgd door een rondleiding over de bodega Clos de Chacras, ook een familie bedrijf. Opweg naar huis moesten we nog even langs een homemade liquor tasting winkeltje waar ze een assortiment aan likeuren, andere huis gebrouwen alcoholische drankjes, tappenades en chocolade hadden. 
Daar gingen we weer op onze fietsen, wat er overigens niet gemakkelijker op werd. Eenmaal terug in het hostel was het weer tijd voor het gratis wijn uurtje, 's avonds zijn we wezen stappen. 
              


Zondag kwamen ook Koen en Sander, de NL´se jongens die we al de hele reis tegenkomen naar ons hostel. Zij konden uiteindelijk Santiago verlaten en Argentinie in met de bus. We zijn met zn 4-tjes naar het park geweest wat hier super groot is. Omdat het bevrijdingsdag is in NL hebben wij ook lekker een biertje op het terras gedronken, wat er natuurlijk wel een beetje bij hoort, alleen de festival muziek ontbrak nog.

Maandag hebben we zelf een wijntour voor gevorderden gedaan in Maipu, Dit keer wijn en een tandem. Samen met een groepje uit het hostel hebben we de bus naar Maipu genomen. Hier hebben we 3 tandems en een fiets gehuurd en zijn op pad gegaan. Onze wijntour begon, heel logisch, bij een beergarden. Hier kregen we een proeverij van 3 soorten bier terwijl we heerlijk in de tuin zaten. Het weer was zoals bijna iedere dag hier in de Mendoza heerlijk! De beergarden werd gevolgd door de eerste wijnproeverij bij Bodega Mevi Hier heb ik gekozen voor een proeverij van 3 heerlijk ge-oakde wijnen. Hier hebben we ook geluched, waar ook een glas wijn bij bleek te horen. Toen we de bodega verlieten bleken we een politie escort te hebben, die op onze veiligheid lette. We gingen door naar bodega nr 2. Ook hier hebben we een leuke rondleiding gekregen met daarna de bijbehorende wijnproeverij. Hierna wilde ik door naar de olive oil factory, de andere gingen door naar bodega nr. 3, Tamaar en ik naar de olijfolie. Dit was ook super interessant om te zien. We kregen het oude en nieuwe proces te zijn, ook waar de balsamico tot stand komt en uiteindelijk sloten we ook hier af met een proeverij. 

Omdat we er wel achter zijn dat Mendoza geen positieve invloed op onze organen heeft hebben we besloten dat het tijd was om naar Cordoba te gaan. 
 

CORDOBA
De zon is net op en het is nog vroeg in Cordoba. We hebben vanacht de nachtbus genomen en zijn zojuist aangekomen in het hostel. Hier delen we de kamer met een Belgisch meisje, dat wordt oppassen met roddelen dus ;) het hostel promoot zichzelf met een klimmuur. Deze is wel ruim 2 meter hoog, spannend hoor. Het hostel is goedkoop, midden in het centrum, we hebben net mee mogen ontbijten en vanavond wordt er zelfs voor ons gekookt, wat een luxe! Hier tegenover is er wel een gebrek aan hygiene helaas, ook mist de ene w.c. de wcbril, de douches hebben allemaal speciale gebruiksaanwijzingen en van de kluisjes missen de deurtjes welke in het geval van een kluisje vrij essentieel zijn, maar we mogen niet klagen. 
Na een middagdutje gaan we op pad om de stad te verkennen. Cordoba staat bekend om zijn coloniale gebouwen en echte studentenstad. Omdat we net vanuit Santiago komen zijn we verwend met coloniale gebouwen en zijn we minder onder de indruk van deze stad. Dit komt misschien ook omdat Argentinie over het algemeen een stuk minder schoon is dan Chili. 

We besloten de volgende dag naar Alta Gracia te gaan. Dit is een van de stadjes waar Che Cuavara opgegroeid is en in een van de door zijn familie bewoonde huizen is nu een museum. Barbara, onze Belgische kamergenoot en Leonardo, een Braziliaanse jongen besloten ook mee te gaan. Het museum van Che is erg interessant als je altijd al hebt willen weten waar hij als tiener in bad of naar de w.c. ging. Verder was het niet heel bijzonder maar wel leuk om geweest te zijn al riep het voor mij meer vragen op dan dat er antwoorden kwamen. 


Eenmaal terug in het hostel werden we mee gevraagd naar een language exchange prgramma waarbij iedere keer in een ander hostel mensen bij elkaar komen om een taal te leren, spaans of engels en mensen te leren kennen. Omdat het pas rond 22:30 was en dat hier nog "vroeg op de avond" is, zijn we niet mee gegaan, maar eerst rustig gaan douchen en hebben een fles wijn geopend die we uit de Mendoza mee hadden genomen. Uiteindelijk zijn we naar het hostel gegaan, waar het feest gaande was op het dakterras. Later op de avond zijn we met een groep naar club Chic gegaan waar we tot vroeg in de ochtend hebben kunnen dansen. 

TUCUMAN
Tucuman, door vele reisboeken en internet pagina's omschreven als DE stad van Argentinie met vibrerent en altijd geweldig nachtleven. Helaas waren ze op al deze sites en boeken vergeten te vermelden dat dit niet op gaat op zaterdagnacht.. Tamaar en ik zijn helemaal geintegreerd in de Latijns Amerikaanse cultuur en verlieten zaterdagnacht na 02:00 ons hostel op naar HET nachtleven, zin om te dansen! De meest levendige atmosfeer was te vinden in de met TL-verlichte ijssalons die nog wel om dit tijdstip open zijn. Wij namen geen genoege met het de dichte barren, en zijn gaan lopen richting het adres van een club die ik die middag opgezocht had. Het hele adres hebben we niet kunnen vinden dus namen we een taxi. Waar we heen wilden? "Geen idee, een feestje". We werden raar aangekeken.. Een feestje? "Maar het is zaterdag.. De feestjes zijn op vrijdag en zondag" .. Al had ik het wel een beetje door aan de stilte op straat toch hoopte ik dat deze man wel zou weten waar de feestjes zijn, helaas. Uiteindelijk na overleg met een college werden we bij een bar afgezet. Hier zag het er gezellig en druk uit. Tamaar en ik bestelde een drankje, maar dat hadden ze niet.. Het volgende wat we opperde ook niet meer.. Het was immers laat, aldus de bediening.. We eindigde allebij met een cola-zero waarna we het opgaven voor deze avond. Laat? Ik was een beetje van slag.

De afgelopen 4 nachten hebben we doorgebracht in Salta, een vrij grote stad in noord Argentinie. We hebben de berg bewandeld waaromheen de stad gebouwd is. Van de afgelopen weken waarin we zoveel hebben gewandeld was weinig meer van over. Vanaf de top hadden we prachtig uitzicht over de stad, het weer was super!

Die dag erna hebben we een tour naar Cafayate gedaan. Cafayate is een heel lief, klein dorpje zuidelijk van Salta. Op de weg hiernaartoe reden we door een prachtig berg landschap. De natuur was weer compleet anders dan we hiervoor gezien hebben. Wel deden we weer een touristische tour waarbij we dus met regelmaat uit het busje gezet werden zodat we foto's konden maken. Onze tourguide + bestuurder vertelde zodra iedereen die ochtend was opgehaald, terwijl hij zijn mond vol had met coca-leaves, dat hij wettelijk gezien niet mocht auto rijden en vertellen tegelijkertijd. Coca-leaves kauwen daarin tegen was wel legaal, maar als we vragen hadden was dat geen probleem. Onze eerste stop was dan ook bij een kiosk waar ook wij coca-leaves konden kopen. Dit zijn blaadjes waarvan cocaine gemaakt wordt en wat goed schijnt te werken tegen hoogteziektes en eigenlijk alle kwaaltjes naar zijn mening. Ook zou je er energie van krijgen. Niet dat we vandaag veel hoogteverschil zouden overbruggen, maar ik was wel nieuwsgierig. Samen kochten Tamaar en ik een zakje en zaten een halfuur rustig achterin het busje rustig te kauwen. Het spul smaakt naar groene thee blaadjes en we waren blij toen we het konden uitspugen. 

                        
Tijdens onze rit kwamen we langs prachtige bergen met veel verschillende rode, grijze en beige kleuren, super! Vroeger heeft dit hele gebied onder water gestaan waardoor er nu nog fossielen van schelpen te zien zijn en er zout op de hellingen te zien is. Onze tourguide had ongetwijfeld interessante informatie, maar door zijn continue fanatieke gekauw op de blaadjes konden we hem amper verstaan. Uiteindelijk kwamen we aan in Cafayate waar we naar een Bodega gingen voor een rondleiding en om wijn te proeven. In Cafayate hadden we 2 uur voor onszelf en hebben we door het dorpje gestuind, een ijsje gegeten en in het park gezeten. Hierna begon te terugreis. Met vele stoppen tussendoor reden we weer een aantal uren door de prachtige natuur.

                      

Afgelopen avonden hebben we tussen de lokale bevolking in een soort eethalletjes gegeten, een erg leuke ervaring. Bij binnenkomst dringen verschillende vrouwen zich aan je op om je hun aanbiedingen te vertellen, de menukaart in je handen te dieuwen of staan ze van een afstandje op hun benen te slaan alsof je een lieve puppy bent die gelokt moet worden. Gelukkig zien deze dames dat we toeristen zijn en wordt er enigszins voorzichtig met ons gedaan. De lokale bevolking heeft het zwaarder. De mannen worden flirterig naar binnen getrokken en de vrouwen hardhandig bij de arm genomen. Normaal ben ik niet zo snel met beslissingen nemen maar hier gaat het me goed af, voor je eigen bestwil beslis je snel, en het maakt uiteindelijk ook niets uit want overal is het menu hetzelfde. 

Straks gaan Tamaar en ik opzoek naar een nieuwe diner-uitdaging, eens kijken wat de stad ons breng, en dan is het tijd voor ons volgende avontuur, Bolivia! 

Voor nu, beunos noches y besos!