Colombia!

15 september 2013 - Bogotá, Colombia

Lieve iedereen, helaas weer geen kort verhaal, maar wel de laatste! 

Ecuador - Colombia
Vanaf Quito neem ik eerder de bus richting de grens. Ik ben rusteloos en heb het gevoel door te moeten. Samen met een Iers stel van mijn kamer vertrekken we `s ochtendsvroeg met de taxi naar het busstation dat helemaal aan de andere kant van de stad ligt. Vanaf hier gaan we per bus naar Tulcan, de grensplaats naar Colombia. Als we eindelijk bij een benzinestation stoppen omdat ik 1,5 uur daarvoor had gevraagd of ik misschien naar de w.c. kon, eet ik ook meteen mijn eerste en laatste typisch Ecuadoriaanse gerecht. 2 soorten mais met rauwe ui en stukjes tomaat. 

Eerste en laatste Ecuadoriaanse maaltijd

We zitten al uren in de bus en rijden alleen maar door de bergen over smalle wegen met de ene na de andere bocht en zijn nog maar 15 minuten van de grens verwijderd als we een harde knal horen. De band van de bus waar ik precies boven zit is geknald. Geluk bij een ongeluk komen we 3 minuten later in een dorpje aan waarbij meteen aan de rand van het dorp een bandezaak zit. Een klein uur later komen we aan in Tulcan. Vanaf hier pakken we de taxi naar de grens. Hier verloopt het allemaal minder soepel. Een lange rij en als ik eenmaal door de migratiedienst wil crashed het systeem vlak voor me. Uiteindelijk mag ik Ecuador uit, nu moeten we alleen Colombia nog in. Dit verloopt gelukkig soepeler en na ons geld te hebben gewisseld kom ik aan in het laatste land van mijn reis door Zuid Amerika. Colombia.

Pech met de bus     Pech met de busVlak na de grensovergang van Ecuador naar Colombia

Ik wissel van reisgezelschap want het Ierse stel blijft in Ipiales, de grensplaats van Colombia, en ik ga door met 2 Engelse jongens naar Pasto. Eigenlijk had ik liever door gegaan naar Popayan maar deze route is een van de gevaarlijkste routes van Colombia per bus dus ik besluit met de jongens mee te gaan en morgen tijdens daglicht mijn reis te vervolgen en gaan we gezellig uiteten in Pasto. 


Pasto - Popayan
Die ochtend nemen we de bus, de jongens naar Cali, ik stap eerder uit en ga naar Popayan. Ook deze route bestaat alleen maar uit bochten. Het is warm in de bus en ik krijg super hoofdpijn maar het uitzicht is en blijft prachtig! Op vele plaatsen zijn ze aan de weg aan het werk waardoor ook deze reis langer duurt dan gehoopt. Tegen 19.00 uur kom ik aan in het hostel. Bij binnenkomst praat ik met de receptioniste en op dat moment hoor ik 'Selinde!!!' en staat Jule, Duits meisje dat ik al 3 keer eerder tegen ben gekomen, boven aan de trap. Super toevallig weer!

Ik check in en mag met Jule en Marty mee eten maar ik heb besloten voor het eerst in m'n leven alleen uit eten te willen gaan. Eerst ga ik langs de Drogeria voor paracetamols tegen mn hoofdpijn. Hier krijg ik een pilletje in mn hand geduwd wat ik braaf in neem. Ik krijg er nog 3 mee in een plastic zakje voor het geval ik nog meer last krijg komende dagen. Al snel heb ik het gevoel alsof ik in een roes ben en voel mn hoofdpijn nog wel, maar heel ver weg. Ik ga naar een restaurant en eet wat en besluit dan dat het waarachijnlijk verstandiger is a.s.a.p. Terug te keren naar mn hostel. Hier heb ik heerlijk geslapen. De andere pilletjes heb ik maar even gelaten voor wat het was.

De volgende dag zou ik gaan mountainbiken met Jule en Marty maar helaas worden er stakingen voorbereid en daarom worden alle trucks ingezet om de stad van voorraden te voorzien en is er met geen mogelijkheid een truck te vinden die ons naar het parcour kan brengen. Vanuit het hostel mogen we gratis fietsen huren en zo verkennen we de stad. Het centrum waar ook het hostel is is super mooi. Oude witte gebouwen, vele kerken en brede straten. Zodra we het centrun verlaten word de buurt al snel armer maar het is overal schoon. We rijden langs huizen afgewerkt met metalen stukken of waarvan de huizen en delen voorzien zijn van plastic. Er groeien vele bananenbomen in de tuinen en wegen zijn niet meer geasfalteerd. Het ziet er hier puur en fijn uit.

Popayan - Cali
In Cali heb ik weer afgesproken met de Engelse jongens in een hostel dat we in de Lonely Planet hebben gevonden. Bij aankomst met de taxi blijkt het hostel niet meer te bestaan dus zoek im een ander uit. Dit blijkt een superfijn hostel vlakbij het uitgaansgebied met vele hangmatten, zithoekjes ennn... Salsa! Cali staat bekend als Salsa stad van Colombia en die avond heb ik mn eerste Colombiaanse salsa les in het hostel. De manier waarop Colombianen salsa dansen is totaal niet te vegelijken met wat ik in de andere landen geleerd heb maar wel super leuk! Die avond ga in uit met de jongens van het hostel. Overal in Cali zijn salsatheca's en kan je salsa dansen, het komt er dus ook op neer dat je er alleen maar salsa kunt dansen. Eerst hebben we in de buurt een drankje gedaan, daarna wouden we 2 taxi's naar Minga, het gebied waar alle grote salsateca's zitten. De eerste taxi stopte en nee hoor, we konden best allemaal mee. De taxi was geen mooie luxe uitgevoerde Mercedes of BMW als in NL, eerder een luxe uitgevoerde Fiat Panda. Een knus 20 minuten durend ritje later met de chaffeur, 5 grote jongens en ik er nog eens bij kwamen we aan in Minga. Hier konden we onze vers aangeleerde pasjes in praktijk brengen. Dit was wel echt super leuk! 

Maandag was het een feestdag in Colombia, dubbel feest want nu kunnen we ook op stap op zondag! Als mn Isrealische roomie de deur uit lopen vraagt een vriendelijke Engelse man van rond de 45, 50 of hij mee mag met ons op stap. Laat dat nou net zijn waar we totaal niet op zaten te wachten. Het werd een vroege avond.

Cali - Darien & Lago Calima
De volgende ochtend vroeg en tevens dag 1 van de stakingen pakte ik de bus naar Darien. Gelukkig reden deze busjes nog wel en kon ik de stad ontvluchten naar een prachtig meer 2.5 uur verwijderd van Cali om mijn kitesurflessen voort te zetten. Meteen na aankomst in het hostel word ik naar het meer Lago Calima gebracht want hier zijn internationale kitesurfwedstrijden bezig, freestyle als ik aankom. Meteen word ik ook aan een groep jongens voorgesteld die mijn instructeur en hostelgenootjes blijken te zijn. Een hoop geouwehoer en een prijsuitrijking later worden we naar het hostel gebracht en zitten we de hele avond in de hangmatten op de varanda. Het is erg gezellig en met z´n 7-even vervullen ze een beetje Michiels rol als mijn grote broer.

Kitesurf competition   Kitesurf competition  Kitesurfen

Kitesurfen dag 1, 
Deze dag bestaat uit heel veel uitleg, weer opnieuw body draging door het water om mijn kite onder controle te hebben en heel veel uitleg over veiligheid. De kite, wetsuits, boards zijn allemaal gloednieuw wat heel fijn is. Waar ik het meest blij mee ben is dat dit een meer is, en geen zee. Dit meer blijkt dan wel 100 tot 150 meter diep te zijn, dat dan weer wel. Ik voel me best verwend dat ik de hele dag een instructeur en bootje met chaffeur mee heb, maar zo voel ik me tenminste wel veilig (met die 149 meter water onder me). Na een intensieve dag in het water gaan we gezellig met zn allen uit eten.

Uit eten met de jongens van het kiten

Kitesurfen dag 2,
Vandaag beginnen we meteen met het board in het water. De wind is onwijs hard en ik krijg een kleinere kite. Het boarden zelf is zo lastig nog niet, maar je kite onder controle houden en boarden, dat is nog best lastig, maar het gaat goed en ik ben onwijs blij en gesloopt als ik vele uren later het water uit ga.

Kitesurfen dag 3,
Dag 3 gaat goed! Ik sluit cursus 1 af en we oefenen opwind kiten. Al snel als ik in het water lig begint het te regenen en komen de wolken over de bergen naar beneden zetten waardoor ik algauw gehuld ben in een dichte mist. Super mooi, ook best een beetje spannend! Het is zo leuk dat ik besluit nog een dag langer te blijven. Van mijn oorspronkelijke idee van 1 tot 2 nachtjes komt un al niks meer terecht, maar ik geniet ervan.

Kitesurfen dag 4,
Vandaag heb ik een andere instructeur, Fernando. Ik heb de afgelopen dagen heel wat gelachen met hem, maar om hem als instructeur te hebben zie ik minder zitten. Hij schreeuwd veel, niet vervelend bedoeld maar om zich duidelijk te maken. Zijn Engels is niet heel duidelijk en niet altijd even correct. Als hij mijn huidige instructeur die er tot die tijd bij was naar de kant moet brengen laat hij mij ¨een paar minuutjes¨ alleen. Al die tijd vermaakte ik mij prima in het water dus die paar minuutjes, prima. Niet heel veel later raak ik in paniek. Ik ben mijn board verloren en in een dode hoek zonder wind terecht gekomen. Dit houd in dat ik mijn kite niet in de lucht kan houden en ook mijzelf niet terug opwind naar mijn board kan slepen door het water. Langzaam drijf ik doordat mijn kite in het water ligt naar de rotsen toe. Als Fernando 40 minuten later eindelijk terug komt en ik vlakbij de rotsen ben en hij vraagt, ¨Linda, you´re ok?!¨ krijgt hij een uit volle borst ¨NO I´m not fucking ok!!¨terug en de boodschap is duidelijk. 100 excuses later en mijn besef dat er niks aan de hand is raas ik weer blij door het water, ik heb de wind weer in mijn kite en het gaat heerlijk, en Fernando, die verliest me geen minuut meer uit het oog.

Die avond drinken we gezellig met z´n allen bier op de veranda en willen we uit in Darien. Deze plaats heeft niet een heel bruisend nachtleven en het we eindigen met andere kitesurfers die ik regelmatig voorbij heb zien komen in het water, in het park naast de slijterij. De geparkeerde auto´s gooien hun deuren open en zetten de muziek hard aan en de enige discotheek van het dorp blijft leeg.

   Lago Calima, lage wolken over het water  Uitgaan in Darien vind plaats op straat

Volgende dag is het tijd om door te gaan. Vanaf Darien pak ik de bus nar Tuva, stap over naar Armenia en door naar Salento.

Salento
In Salento kom ik weer terecht in een hostel met Jule en Marty. Ook hier proberen we ´s avonds uit te gaan, maar de koffiezone van Colombia blijkt geen partydorp. We spelen pool in classy bars met veel TL verlichting. De mannen dragen hier nog echte Colombiaanse hoeden, dragen poncho´s, drinken heel veel alcohol waar menig student niet tegenop drinken kan en vallen nog welleens in slaap aan tafel. 

De volgende ochtend vroeg vertrekken Jule, Marty en ik samen met nog een groep jongeren richting de Cocora Valley. Deze valley staat bekend om zijn wax palmbomen die schijnbaar alleen hier te vinden zijn. Het is een 5 uur durende wandeling en grotendeels lopen we over modderige paden langs de rivier, omhoog en omlaag tot aan een nationaal park waar we veel verschillende kleuren kolibri´s kunnen zien en een van Colombia´s culinaire specialiteiten proeven, kaas met chocolademelk. Hierna nemen we een andere weg terug waardoor we een prachtig uitzicht over de valley zouden moeten hebben. Helaas is dit punt tevens een cloudforrest en de wolken hebben we zeker gezien. De rest van de valley was dan ook totaal niet meer te zien. De cloudforrest veranderde al snel in een rainforrest en de laatste 1,5 uur liepen we in de stromende regen maar het zicht werd beter en we hadden super uitzicht over de wax palmen.

       Cocora Valley   Cocora Valley, cloudforrest   Cocora Valley, Waxpalmtrees   Cocora Valley

Terwijl de hele koffieregio staakt, besluit ik op een koffiefarm te gaan werken! Wel super leuk en interessant. Vele koffiebonen later mocht ik mijn bonen door de machine halen om de eerste schillen eraf te halen en ze te laten wellen, hierna mocht ik (andere bonen) roosteren, terwijl ze nog warm waren vermalen en uiteindelijk mijn eigen koffie zetten. 

Werken op de koffieplantage  Werken op de koffieplantage  Mijn bakje raakt niet snel vol..  

Tego is de nationale bar sport van Colombia. Hierbij heb je 2 grote borden met klei, op beide borden een metalen ring met daarop 2 3-hoekjes van papier gevuld met buskruit en je gooit van de ene kant een soort metalen steen naar de overkant. Als je met je steen het driehoekje en de ring raakt ontploft dit. De exlosie, daar doe je het natuurlijk voor, al moet er een beetje vals gespeeld worden. De politie, die drinkt ook gezellig een biertje mee.

Tego, het is me gelukt het buskruit te laten ontploffen!   Tego, barspel met buskruit  Politie drinkt ook een biertje mee

Medellin
Dit is een stad waar de prosituees voor de kerk hun lichaam verkopen, zodat de mannen nadat ze een van de omliggende hotels verlaten naar de kerk kunnen om hun zonden van zich af te wassen, waar de naastgelegen kerk omringd word door porno dvd´s om dezelfde reden en de naastgelegen buurt word beveiligd door de politie zodat er veilig een joint gerookt kan worden en de ladyboys rustig rond kunnen lopen.

Kerk met prostituees ervoor   Medellin, licht in het duister   

De volgende ochtends heb ik samen met Godfried een tour gedaan door Medellin over Pablo Escobar, de koning der drugs, dokter en moordenaar. De tour was onwijs interessant en informatief. Van de gebouwen waar Pablo geleefd en gehandeld heeft naar de plaats waar hij is doodgeschoten tot de begraafplaats. Het is bizar om te bedenken dat onze gidsen die mijn leeftijd hebben, zoveel van al het geweld hebben mee gekregen, en nog bizarrer dat er in deze tijd zelf nog meer coke geproduceerd en naar het buitenland gesmokkeld wordt dan toen Pablo aan de top van de drugscartels stond. 

Huis waar Pablo Escobar dood geschoten is  Appartement van Pablo Escobar waar autobom afging

Ook is het gebruik van religie hier heel bijzonder. De Heilige Maagd Maria word ook in deze dagen nog gevraagd om de kogels die afgeschoten worden af te lijden van hun pad als zij ervan overtuigd is dat de persoon waarop ze worden afgevuurd niet gedood hoeft te worden. Worden de kogels niet afgelijd van hun pad en raken ze de persoon, dan heeft Maria het zo gewild.. 

Na de tour neem ik de metro naar de kabelliftjes en ga hiermee omhoog naar het armere gebied in op de heuvels van Medellin. Deze liften zorgen ervoor dat ook de minder rijke mensen die in de hogergelegen delen van de stad op een goedkope manier naar de stad kunnen reizen en zo een baan kunnen vinden die verder van huis gelegen is. 

    Downtown Medellin  Medellin  

Cartagena 
Ik verruil Medellin voor de Caribische kust en ga naar Cartagena. Samen met Jule en Marty neem ik een dag later dan gewild door de stakingen, de nachtbus. Oorspronkelijk zouden we om 16:30 vertrekken, maar als de bus er om 16:45 nog niet is horen we dat we 2 uur vertraging hebben. Die nacht zijn niet alle stakers het ermee eens dat onze bus alweer rijdt en worden er stenen naar de bus gegooid. Een grote steen zorgt ervoor dat onze hele vooruit barst en er dit een diepe deuk in de ruit. 

Na middernacht moeten we ruim een uur op de politie wachten die ons van de ene kant naar de andere kant van de berg escorteerd samen met een aantal andere trucks en wagens. Dit ziet er super uit, alle lichten van de politie over de berg met daar tussenin de andere wagens. Nadat we ´s ochtends vroeg een uitgebreid drugs onderzoek in de bus gehad hebben komt dan eindelijk Cartagena in zicht!

Het historisch centrum van Cartagena is prachtig! Een soort van Brielle of Hellevoetsluis, maar dan groter, voorzien van prchtige bloemen en planten en aan de Caribische kust. De temperatuur is hoog, net als de luchtvochtigheid. Op straat drinken mijn nieuwe kamergenootje Ali (Engels meisje) en ik een verse kokosnoot en lopen we over de wallen en door de oude straten van de stad. Die avond gaan we uit, ook hier word bijna alleen salsa gedanst, wat super leuk is.

Cartagena   Cartagena aan het water   Cartagena   Cartagena kunst   Cartagena

Na 2,5 uur slaap gaat de wekker, want Ali en ik hebben afgelopen nacht om 01.00 onszelf ingeschreven voor een tour naar een moddervulkaan. Bij aankomst lijkt deze vulkaan een vergrote versie van een mierenhoop. We kleden ons om, lopen de trap op en dalen dan een voor een af de put in, de modder in. De modder is fantastisch! Je drijft, kunt jezelf moeilijk sturen en verdrinken hier zal een hele kunst worden. Af en toe draai je om en dan is het lastig om weer overeind te komen. Het word al snel druk in de modder, maar dat is eigenlijk best gezellig want iedereen heeft het naar zijn zin.

Modder vulkaan    Daar gaan we!   In de moddervulkaan

Playa Blanca
Samen met Ali en Suzy (ook Engels) ga ik naar Playa Blanca. Dit is een eiland in de buurt van Cartagena in de Carribische zee. 's ochtends vroeg checken we uit uit het hostel en gaan gewapend met onze handoeken, water, brood en fruit op pad. Het is al vroeg warm in de stad en tussen de vele gele taxi's door weten we tussen het verkeer door de juiste bus aan te houden. We rijden door de armere wijken en komen langs dagelijkse markten voorzien van vele golfplaten waar alles van ellende bijna uit elkaar lijkt te vallen. Op verschillende random plaatsen liggen mensen meestal in onconfortabel uitziende posities te slapen. We krijgen gezelschap van stoere kerel die uit volle borst de Spaanse variant van Destiny's Child zingt, en zodra hij de bus verlaat komt act nr. 2 de bus in waarbij hij ons wijst op het belang van religie in deze cultuur door 10 minuten lang te vertellen over zijn cariere als alcoholist waarna hij door het bidden tot god gepromoveerd is tot zanger, en of we hem daarom financieel willen ondersteunen.

Na +/- 40 min krijgen we een seintje dat we de bus moeten verlaten, we zijn bij de ferry aangekomen. De ferry blijkt een grote soort drijvende houten plaat te zijn, aangedreven door een naastliggend motorbootje. We weten niet zeker of we hier wel plaats op moeten nemen maar zodra we twijfelen worden we direct aan alle kanten aan gesproken door iedereen in de buurt die wel een motor in de familie heeft om ons te helpen (eenmaal aan de overkant), en dat blijken een heleboel mensen te zijn. We vluchten de ¨boot¨ op, die niet alleen ons maar ook nog 2 auto's blijkt te houden.

We worden op het eiland afgezet en hebben nog een vervoersmiddel te gaan want Playa Blanca blijkt nog 19 km verwijderd. Na wat onderhandelingen komen we op 8.000 Colombiaanse pesos uit voor ieder van ons, en worden we alle 3 achterop een motor naar het strand gebracht. Mijn chaffeur wil duidelijk voorop rijden maar we moeten tussendoor nog tanken. Hierna gaan we vol gas verder om de andere in te halen. Suzy's chaffeur is het hier duidelijk niet mee eens en de competitie is van start. Ondertussen geniet ik van de omgeving, wind door mijn haar en zon in mn gezicht.

Playa Blanca is daadwerkelijk een witte playa met prachtig blauw water, palmbomen, hangmatten youwannamassageee...?!?! - vrouwen. We zoeken mooie hangmatten uit, "checken in" in ons nieuwe "hostel" en duiken meteen de zee in welk zo fijn warm is! De hele dag dobberen we een beetje rond op de golven, zonnen en zonnen nog een beetje meer. Tegen 3 uur verlaat Ali samen met de grote menigte van het strand. Het is de laatste optie om met de boot terug naar het vaste land te gaan. Samen met een klein groepje andere mensen blijven we achter en genieten van onze classy cocktail in plastic bekertje van de ondergaande zon terwijl we een romantische kaars gehuld in een lege waterfles op tafel krijgen. Af en toe kruipt er een krab over mn voeten heen, maar zodra ik kijk zie ik niks en ik denk dat ik bijna gek word als ik hem eindelijk in het schijnsel van mn zaklantaarn krijg.

    Krab   chique cocktails en romantische kaars  Sunset

S' avonds laat duiken Susie en ik nog even het water in. Op de achtergrond bliksemt het al de hele avond wat een prachtig gezicht is maar dat is ver weg. We hebben gehoord dat er een hoop plankton in het water is dat 's nachts oplicht als je het water in beweging brengt. Bij het water staat een jongen die ons verteld dat als je goed kijkt je het af en toe ziet flikkeren. Vol goeie moed springen wij het water in. Onze plankton hebben we niet gevonden, de flikkeringen bleken van een stuk plastic in het water te komen, beetje jammer.. maar we hebben wel lekker gezwommen!

Onder het muggennet door kruip ik die avond mn hangmat in, die vrij hoog hangt waardoor dat nog niet zo gemakkelijk gaat. Zodra ik mn benen optil voel ik een harde dreun en blijk ik met hangmat, muggennet en al op de grond te liggen. Nu is het weer een kunst om eruit komen.. Susie staat verschrikt naast me en gaat iemand van het hostel te halen, dat de hangmat kapot is. Nee hoor, niks mis mee, "we zijn hem gewoon vergeten vast te maken",.aldus het personeel. Met een zeer stuitje en een beetje angstig begin ik aan de 2e poging. Dit gaat goed en die nacht droom ik over krabben en plankton. De krabben die ik aan de buitenkant van de hangmat voel lopen sla ik weg met mn hand.

Als ik 's nachts naar de w.c. wil blijkt mijn muggennet niet meer open te kunnen. Met mn zaklantaarn zoek ik de uitgang waar een grote hond zich op blijkt te hebben gevestigd. Dit verklaard ook alle "krabben" die ik gevoeld heb want nadat ik hem weg gestuurd heb hoor ik de volgende dag dat hij 's nachts verschillende malen z'n snuit tegen Susies billen heeft gedrukt.

In 10 stappen ben ik van mijn hangmat in de Carribische zee voor mijn ochtend douche. Douchen in het "hostel" kan namelijk alleen tussen 17:00 en 19:00. Voor degene die de Indonesische mandi kennen, dit is er een slap aftreksel van. Je krijgt een ooit wit geweeste emmer met ongeveer 4 vingers hoog water. Met een plastic beker waar waarschijnlijk lange tijd geleden een coca-cola afbeelding op te zien was schraap je het water uit de emmer en dit gooi je vervolgens over jezelf heen. De zorgvuldig opgebouwde laag zonnebrand blijft onaangeroerd op je lichaam plakken totdat je je begint af te drogen, dan krijgt je witte handdoek zo´n bruin kleurtje. In mijn geval was dat niet zo erg, nu kon ik hem terug vinden toen een van de jongens daar aan het werk het zweet ermee uit zn nek veegde om hem vervolgens nonchelant over zijn schouder te hangen. Gezien ik er een 20.000 Colombiaanse pesos borg voor betaald had wou ik hem ook in deze staat nog terug.

 

Playa Blanca   

Na een heerlijk scrambled egg ontbijtje konden Susie en ik er weer helemaal tegenaan om de hele dag te zonnen en zwemmen. Om 15.00 namen we de boot naar huis, samen met de dagtouristen. De zwemvesten die we kregen leken mij wat overdreven, tot dat we vertrokken.

De boot ging bizar hard en in grote halen stuiterden we over de golven langs de andere eilanden richting Cartagena. we passeerden andere kleinere eilanden en kwamen aan bij het vaste land. Eerst langs vissersdorpjes waar de huisjes dicht op elkaar gebouwde schuurtjes leken. De bananenbomen groeien tussen de huisjes door en houden de vissersbootjes aan wal. De vissersbootjes liggen ook in zee, meestal met 2 vissers. Ze zien er erg kwetsbaar uit zo, zeker als er zo'n toeristenboot als de onze met grote vaart voorbij komt. Het idilische beeld maakt al gauw plaats voor enorm grote witte flatgebouwen aan de linkerkant en de haven met containerboten, overlaadpunten en stapels containers aan de rechterkant. Even goed kijken of Michiel er ook niet tussen ligt, maar helaas.

Onderweg naar huis bedenk ik me hoe lekker en hoe vroeg ik ga slapen. Als mn nieuwe kamergenootjes terug in het hostel vragen wat ik voor plannen heb voor de avond; slapen. Mn nieuwe roommate / 37 jarige Veteraan uit Hawai met 3 Philipijnse kinderen biedt me morfine aan, zou ik lekker van slapen. De koffer gaat open, allerlij pillen komen eruit, verkregen via het leger, en nu voor de handel maar gratis voor mij. Tuurlijk. Ik besluit toch even af te slaan.

Zodra ik mn bedje in wil duiken krijg ik een berichtje van een aantal jongens waarmee ik in Mancora gewerkt heb, ze zijn in Cartagena met z'n 6en, of ik ook kom. Al wil ik nog zo graag.slapen, hier kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ik wandel naar hun hostel en zodra ik binnen ben rennen ze alle 6 op me af, krijg ik knuffels en word enthousiast onthaald. Ook de security komt op het geluid af. Om 05.00 brengt de taxi me weer thuis en om 08.00 gaat de wekker maar het was erg gezellig en een andere keer slaap ik wel bij.

Cartagena - Taganga
Ik pak mn tas die nog praktisch klaar staat en neem de bus naar de busterminal. Hier vandaan pak ik de directe bus naar Taganga. Dat de bus direct is word zowel bij de ticketoffice als door de chaffeur benadrukt en we vertrekken over 10 minuten. Ik koop een kaartje en ga de bus in. Zodra we het terrein af zijn stopen we en probeerd de chaffeur alle reizigers opweg naar de terminal over te halen zijn bus naar Santa Marta te nemen. Iedereen probeerd hier zo wat bij te verdienen en wij wachten een eeuwigheid. Als de bus eenmaal vol is vertrekken we. Al snel worden de bordjes met "Santa Marta" en "directo" omgewisseld voor "Barranquilla" wat inhield dat onze bestemming gewijzigd was en ik via Barranquila zou reizen. Ach, een beetje flexibel moet je wel zijn hier. Vanaf Barranquila ging ik naar Santa Marta en vanaf daar met de taxi naar Taganga, simpelweg omdat geen bus me met mijn backpack mee wou nemen en ik het na 3 pogingen gehad had.

In Taganga ontmoet ik 2 Canadese jongens omdat ik ruzie maak met mijn opgefokte taxi chaffeur die mij probeerd af te zetten. De jongens schieten mij te hulp en niet lang daarna ontmoet ik ze weer aan de bar. Die avond gaan we gezellig uit eten. Ik geloof niet dat ik het afgelopen halfjaar zo lekker gegeten heb en zoveel gelachen tijdens het eten. De kok blijkt een Nederlander te zijn dus drinken we nog gezellig met hem een bakkie koffie.

Eindelijk slapen! een rustig dagje en drukke dagen in het vooruitzicht want ik heb een 4 daagse jungletour naar Ciudad Perdida, de verloren stad geboekt! Helaas is om wonderbaarlijke reden onze kamer afgelopen nacht overstroomd en moet ik al mn kleren en spullen drogen. Wonderbaarlijk omdat het niet regende en de badkamer als enige nog droog is. 's avond doe ik nog even een drankje met Godfried want ook hij blijkt in hetzelfde hostel in Taganga te slapen.

Dag 1,
Omdat Colombianen anders dan de meeste andere Zuid Amerikanen meestal wel optijd zijn sta ik zoals afgesproken om 8.45 uur klaar om te vertrekken naar Ciudad Perdida. Na 30 minuten wordt China opgehaald, zij doet de 5 daagse tour. Ik blijf wachten. Na 45 minuten word ook ik opgehaald door dezelfde jeep, met China er nog steeds in. Dat we met een verschillende company hebben geboekt maakt ook allemaal niet uit. We vertrekken via Santa Marta waar we Sol en John ophalen en rijden naar Machetta, het beginpunt van onze tour. John had ik al ontmoet in de moddervulkaan, dus dat is gezellig.

Nog voordat we de jungle in rijden en een kleine stop hebben krijg ik nog 2 muggenbulten (bij de 50 die ik alleen al op mijn onderbenen heb) en hierbij ook 2 allergische reacties. Een mg heeft in mijn slagader geprikt waardoor mijn hele pols dik opzweld. De ander op mn voet. Zodra we de verharde weg verlaten en omhoog de bergen in rijden vraag ik me hardop af hoe het kan dat deze auto´s dat toch volhouden. Niet veel later breekt de as van de auto en is het wachten op de hulptroepen. Via radio signalen krijgen we contact met het dorpje, vanwaaruit en andere jeep gestuurd word.

In Machetta lunchen we terwijl het regent en vertrekken dan de jungle in. Al gauw krijgen we te maken met kleine riviertjes en kunnen we zwemmen. we lopen grote stukken bergopwaards. Zodra we boven zijn barst de hemel los en regenen we binnen no-time zeiknat. Het onweert hard en de regen op de bananenplanten doet me denken aan de regen op de serre vroeger aan de Molenweg. Algauw veranderd ons wandelpad in een grote modderstroom en zien we niet meer waar we lopen. De modder lijkt wel dikke oranje verf en ik heb het helemaal naar mijn zin. Af en toe moeten we een stuk stevig doorlopen vanwege de hoge bomen en de onweer. Vanaf nu moeten we nu bergafwaards wat het er niet makkelijker op maakt. Rond 17.30 komen we aan op kamp 1. Hier hangen onze hangmatten al klaar en gaat Maria, onze kokin en tevens vrouw van onze gids Nicolas de keuken in.

We gaan van start   Onderweg naar Ciudad Perdida     Ciudad Peridida trek day 1     Kleren drogen

Blij dat al mijn kleding in plastic zakken droog gebleven is trek ik meteen mijn pyama aan en voeg me bij de mannen die ondertussen voetbal aan het kijken zijn. De voorrondes voor de Worldcup zijn bezig en ookal zitten we onder een golfplatendak op een houten bankje op de aarde in de dichte jungle, we kunnen wel voetbal kijken. We krijgen een heerijke maaltijd voorgeschoteld en hoeven ook niet af te wassen. Vrijwel direct na het eten gaan we slapen, morgen moeten we vroeg op! 

Die nacht besef ik me pas echt goed hoe in the middle of nowhere zitten als ik naar het geruis van de rivier luister en de regen op het dak. We hangen in onze hangmatjes naast elkaar zonder verder enige bescherming van muren of een voordeur. Als ik een paar keer iemand vlak langs mijn hangmat voorbij hoor lopen ga ik zachtjes mijn hangmat uit, haal mijn spullen naar de hangmat en probeer verder te slapen wat natuurlijk niet meer lukt. 

Dag 2
De mannen die ik voorbij heb horen lopen blijken onderandere de man die onze etenswaren voor ons per muilezel naar het volgende kamp brengt en waarschijnlijk een aantal boeren. Om 4.50 worden we gewekt en in het donker krijgen we een pre-ontbijt bestaande uit papaya, ananas en meloen met een kop koffie. We trekken onze nog natte kleren weer aan en gaan met het opkomen van de zon op pad. Vandaag is de zwaarste dag. Omdat de tour oorspronkelijk 6 dagen is maar wij hem in 4 lopen moeten we vandaag een dubbele afstand lopen. We klimmen en dalen naar kamp 2, onderweg krijgen we weer regen en we lopen hard door. We komen nog een grote verdwaalde krab tegen die zich laat mee voeren door de modder. Onderweg krijgen we een sinaasappel. We moeten wel doorlopen want we moeten optijd de rivier over voordat het water te hoog staat. We klimmen weer een uur omhoog en het is net 8.30 uur als we onze volgende banaan krijgen. Bang voor een overdosis aan vitaminen lopen we lekker verder. 

Huizen worden bevoorraad    De rivier over  Schoenen liggen te drogen op het fornuis

Na 4 uur komen we aan in kamp 2. Het is ondertussen opgehouden met regenen en hier krijgen we ons ¨echte¨ ontbijt. Op dit kamp laten we ook wat natte kleding achter zodat dit tijd heeft om te drogen. Vol nieuwe energie gaan we op pad naar kamp 3, samen met een jongen i.p.v. de muilezel, die nu ons eten op zijn rug draagd. Onderweg komen we veel inheemse mensen tegen. De hele stam draagt gebroken witte kleding in model juttezak. De jongens dragen hier rubber laarzen onder wat gezien de omstandigheden geen slecht idee is. De meisjes krijgen geen laarzen dus zij lopen altijd op blote voeten. Wel krijgen ze een ketting om (natuurlijk bijna net zo praktisch). De kindjes zijn super schattig! Kleine meisjes dragen hun kleine broertje of zusje op de rug, andere halen water.

Ciudad Peridida trek day 2  Inheems dorp  Inheemse kindjes

Na 1,5 uur steken we de eerste rivier over die vol ligt met grote rotsen en kleine stenen. Schoenen uit, broek uit en op blote voeten met alle spullen naar de overkant. De stroming is sterker dan ik verwacht had en ik vind het best spannend. De eerste rivier zijn we gepasseerd, nu op naar rivier nr. 2. Hiervoor moeten we de berg over wat enige tijd in beslag neemt.

Als we ´s avonds in kamp 3 aankomen, op nog maar een uur verwijderd van Ciudad Perdida brengen we de avond kaartend door. Als het uiteindelijk tussen mij en China gaat moet ik mijn laatste kaarten opgooien. Ik voel iets kriebelen en in een reflex gooi ik een kakkerlak op tafel die zojuist in mijn bh kroop. Super vies! Nog een kwartier lang ril ik van schrik, maar ik heb wel gewonnen!

Dag 3,
Om 06.00 ´s ochtends verlaten we het kamp. De zon is net op. Tegen 07.00 uur lopen we de diepe rivier door wat ik maar spannend vind! Dit keer komt de stroming tot aan mijn billen en ik voel hoe het water aan mijn benen trekt. Eenmaal allemaal veilig de overkant bereikt beginnen we aan de 1200 steile treden op naar de Verloren Stad. Alsof de muggen weten dat we eraan komen wachten er hordes bij de ingang. Onze gids geeft ons veel informatie, helaas is deze alleen in het Spaans. John vertaald veel voor me omdat hij vloeiend Spaans spreekt maar toch heb ik het gevoel niet alles mee te krijgen. De zon schijnt en de omgeving is prachtig! Het lijkt een beetje op de film National Treasure maar alle schatten die hier verborgen waren schijnen allemaal veilig in een museum in Bogota te liggen.

Je moet er dan wat voor over hebben, maar het is super dat op ons groepje na, er alleen een andere groep van 6 mensen van de 5 daagse trekking die dag op Ciudad Perdida zal zijn, en we komen ze dan ook niet tegen. Een heel verschil met Machu Picchu. Na nog even plaats te hebben genomen op de troon van de Shaman, die trouwens nog steeds tijdens rituelen in gebruik is, beginnen we aan onze terugreis.

Ciudad Perdida   Ciudad Perdida   Ciudad Perdida, John, Nicolas, China, Sol

De 1200 steile bemoste treden naar beneden is nog een hele uitdaging. Om 12.00 zijn we terug op kamp 3, lunchen en pakken snel onze spullen want er komt weer een donkere lucht aan. Met onweer op de achtergrond verlaten we het kamp en kruisen weer de rivier. Eenmaal redelijk droog aan de overkant begint het weer onwijs hard te regenen. Sommige rotsen die we op moeten klimmen zijn veranderd in watervallen en ik kom mijn krab weer tegen die nog steeds gestaagd bergafwaards gaat. Ook zien we een 1 meter lange slang die volgens onze kokin ongevaarlijk is, maar toch knijpt ze mn hand fijn. Enige tijd later kom ik ook Godfried weer tegen, die een dag later aan de tour begonnen is, en een verstandig varkentje, die schuilt in een uitgeholde bananenboom.

Dag 4,
Vandaag voel ik me oud, alles begint een beetje pijn te doen, mijn knieen, mijn voeten van de vele uren lopen in natte schoenen, mijn armen van het schuren van mn rugzak en nu beginnen ook mijn handen op te zetten vanwege de slechte doorbloeding omdat mijn tas zo zwaar is geworden met al mijn natte kleding. Ik voel me net een Michelin mannetje. Vlak voordat we een echte kop Colombiaanse koffie gaan drinken komen we een rode slang tegen op het pad die op het punt staat zijn prooi, een hagedis te vermorzelen. Helaas moet hij hem laten gaan als wij eraan komen en loopt het goed af voor de hagedis.

Terwijl we koffie drinken komen er 5 inheemse mensen aan. De vrouw krijgt een enorm geweer van onze koffie-host en overhandigd dit aan het kleine jongetje dan op het paard voorop rijdt. John en ik krijgen toch nog een redelijke cultuurschok maar onze kokin kijkt totaal niet verrast dus we nemen maar aan dat dit gewoon is.

Op kamp 1 mogen we nog een keer zwemmen in de achtertuin waar een prachtige waterval is. Hierna wachten we op de 2 andere meiden en onze gids en als we weer compleet zijn gaan we op naar de laatste 4 uur van onze tour, op naar Machetta, het dorpje dat uit 1 straat bestaat, waar het plaatselijk mongooltje ons de weg wijst.

Onderweg naar Ciudad Perdida      Lunch terug in Mancheta

Tayrona 
Ook heb ik nog 2 dagen door gebracht in het Tayrona National Park. Een prachtig park met super mooie stranden! We hadden een hele gezellige groep en ook kwam ik Alex, mijn collegatje uit Mancora weer tegen. Voor het eerst heerlijk geslapen in een hangmat en lekker uit kunnen rusten na alle drukke dagen. Ik ga dit nog missen! 

Tayrona beach   Lekker slapen in een hangmat, Casandra, Dan, Alex     Tayrona strand   Tayrona Tayrona zonsondergang   Tayrona National Park  

Taganga - Santa Marta - Bogota
Soms zegt je gevoel dat je mensen kunt vertrouwen, en daarom gaf ik 150.000 Colombiaanse pesos (60 euro) aan mijn buschaffeur, hij wou mij helpen en zou mijn vliegticket naar Bogota voor mij boeken wat mij zelf niet lukte en ook niet met hulp uit Nederland. Ik ben 3 dagen zenuwachtig geweest, niet of ik die 60 euro goed gespendeerd had maar meer of ik er goed aan had gedaan die 150.000 pesos mee te geven, want dat klinkt natuurlijk veel meer.

Vanmorgen toen ik na een 45 min.durende taxirit aan kwam op het vliegveld werd mijn vertrouwen bevestigd, er was een vlucht voor mij geboekt! Mijn dag kon niet meer stuk, de mensen hebben hier echt goede bedoelingen! 1.5 uur later dan gepland gingen we de lucht in. Een korte vlucht van 1.5 uur. In Bogota nam ik samen met 2 Zwitserse meiden de taxi naar mijn hostel en zodra we in de taxi zitten begint het onwijs hard te regenen en onweren, gevolgd door hagel. Ik zat voorin en hield mn tas goed vast, durfde mn aandacht niet van de weg te houden om een foto te maken, alsof ik de instructeur naast haar leerling was. De straten stonden meteen blank en ookal stopten we met de taxi voor de deur van het hostel, moesten we van de chaffeur blijven zitten tot het ook maar iets beter zou worden. Eigenlijk denk ik dat hij zelf niet verder durfde.

Vliegticket naar mijn laatste bestemming, Bogota!    Vliegen!

Meteen na aankomst ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor mijn voet en enkel die op dit moment opgezwollen, blauw en pijnlijk zijn. Hier moet je er hiervoor blijkbaar bij de spoedeisende hulp zijn. Veel wachten, een intake gesprek waarbij mijn bloeddruk werd gemeten en vragen als "wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?" en "ben je zwanger?" naar voren kwamen waarbij ik toch even voor de zekerheid naar mijn voet wees om er zeker van te zijn dat we hier met dezelfde bedoeling zaten. Na nog meer wachten, uitgesloten te hebben dat mijn gezwollen voet door 1 van de ondertussen 80 muggenbulten op mijn benen kwamen mocht ik op het volgend gesprek waarna mn voet een hele fotoshoot onderging.

Mijn voet zwelt op..

Dan is er nog iets met oudere mensen dat ze graag hun diagnose aan je uit gaan leggen en met je delen, die geen van alle in mijn Spaanse vocabulaire staan. Veel lief lachen en bezorgd kijken op hopelijk de juiste momenten, tot de vrij volumeuze vrouw die vóór mij foto's moest laten maken bedacht dat ik vast wel een visueel beeld van haar ziekte wou hebben, en al zittend ontblote ze een van haar enorme en vuurrode borsten.

Wat er precies met mn voet aan de hand is weet ik nog steeds niet heel goed want mijn behandelend arts en ik hadden het briljante idee dat zij gewoon Spaans tegen mij praat en ik antwoord en uitleg in Engels. Het komt erop neer dat mijn botten gedraaid waren waardoor er nu iets gescheurd is dat je botjes bij elkaar houd. Het blauw onderaan mn voeten is bloed en mn spieren zijn gezwollen. Nadat taxi chaffeur 4 van de dag 2 keer spook reed en vervolgens vlak voor het hostel achteruit een jongen aanreed was ik om 21.00, ruim 5 uur later eindelijk terug.. Tsja.. het is immers vrijdag de 13e..

Ik ga me nog een paar dagen vermaken in Bogota, aanstaande woensdag vlieg ik terug en donderdagmiddag zal ik in Amsterdam aankomen.

  Graffiti tour Bogota  Graffiti tour Bogota  Graffiti tour Bogota  Graffiti tour Bogota

Heel veel liefs en hopelijk tot snel!

Kus van mij! 

 

Foto’s

2 Reacties

  1. Deb van Egidius:
    17 september 2013
    Pffff wat een pak van mijn hart als jij weer veilig op Nederlandse bodem bent zeg! Geniet nog even! Gzgeliefd!
  2. Irene:
    17 september 2013
    wat een verhaal weer meid, morgen de lucht in