Bolivia

Lieve iedereen,

Hierbij een verslag van Bolivia. Vanmiddag vertrekken Tamaar en ik naar Peru. Ik zal weer bij het begin beginnen, Tupiza net over de grens bij Argentinie.

Na de nachtbus vanuit Salta naar de grensplaats van Argentinie te hebben genomen komen we nu in alle vroegte aan bij de grens naar Bolivia. Het dorpje waarin we zojuist zijn aangekomen is een wereld van verschil met het beeld dat we ondertussen van Argentinie gekregen hebben. Het busstation is een vies gebouw met vieze lokaaltjes die tour-offices moeten zijn en overal liggen zwervers. Buiten zitten vrouwen in fel gekleurde doeken omgeven door wat half vergane groente en fruit. In dit plaatsje hebben we verder niks te zoeken dus we pakken de taxi naar de grens. Met "Aaa chicas Holandesas!" worden we zowel bij het loket Argentine uit, als het loket Bolivia in, begroet. Gezellig zo op de vroege morgen. Na het nodige papierwerk ingevuld te hebben zijn we snel de grens over. Het plaatsje zelf bestaat uit grauwe klei kleurige gebouwen, waarschijnlijk allemaal van dezelfde ontwerper. Met hier en daar een graffiti tekst lijken het net een beetje kartonnen dozen. De Boliviaanse vrouwen lijken met hun lichaam gewaad in vele lagen wijde gekleurde kleding en nog feller gekleurde doeken op de rug het hele dorp op te moeten fleuren.

Snel worden we aan vele kanten gevraagd of we naar Sucre, Tupiza of la Paz willen, het kan allemaal geregeld worden. We schudden deze mensen van ons af en lopen een touroffice binnen. "Hoelaat gaat de eerst volgende bus naar Tupiza" vraag ik. Het meisje van de touroffice glipt langs ons heen naar buiten en wuift een ander meisje, roept "Tupiza" en wijst naar ons.  
Niet veel later zitten we met 9 man in een busje voor 8 personen, met Boliviaanse folkloremuziek op de achtergrond en gaan we opweg naar Tupiza. De omgeving is droog en arm. De "kartonne dozen" zien we sporadisch in de velden staan. Hier en daar een klein dorpje, waarschijnlijk niet eens voorzien van electriciteit of stromend water.
Als we uiteindelijk Tupiza bereiken en we het meest aanbevolen hostel binnenlopen ben ik dan ook vrij verbaasd dat we "24 hour hot hot shower" krijgen aangeboden. De bedden zien er boven verwachting comfortabel uit en na de nachtbus besef ik hoe moe ik ben. Tamarah checked in, ik ben ondertussen al in slaap gevallen op bed.

Tupiza
's Middags bewandelen we met veel moeite de plaatselijke heuvel waardoor we overzicht op de stad hebben. Dit gaat nog niet zo makkelijk als je opeens naar 3000 meter hoogte gaat. We voelen ons niet fit en sabbelen op de nodige coca-bladeren.

Die dag erna gaan we paardrijden, 5 uur lang!! Ik ben helemaal gelukkig want galopperen als een gaucho over de pampa's van Argentinie zat al helemaal als een geromantiseerd beeld in mn hoofd, maar dat kwam er helaas niet van. Samen met Tamarah en Sandro, een Braziliaanse jongen gingen we met onze 17 jarige gids mee. We kregen alle 3 een paard, en mijne heette Gaucho! Helaas was Gaucho en de rest van de tour iets minder spannend dan gehoopt. De paardjes wisten keurig te route en hadden zo hun eigen volgorde. Tamarah's paardje voorop, Sandro in het midden en mijn Gaucho was achterste paardje. Echt pit zat er niet in maar vredig stapte we tussen de mooie bergen door. Ik probeerde mijn Gaucho aan te sporen met "vamos Gaucho, mas rapido!" Maar dat had weinig effect. Onze gids had dit door en vroeg of ik wou ruilen. Na 12 jaar geen paard te hebben gereden wist ik niet of dit zo'n goed idee was, maar nadat hij het een 2e keer vroeg ben ik op zn aanbod in gegaan. Nu was het fantastisch! Het tempo kwam erin en we draafden tussen de cactusvelden door en ook Tamarah's paardje vond dit leuk en volgde. Sandro was minder blij met de omschakeling. Uiteindelijk kon ik tussen de hoge rode bergwanden door galopperen en in de pauze ben ik er zelf ook nog even opuit geweest, het was fantastisch!
Bijna 6 uur later kwamen we terug op de boerderij. Vele dagen spierpijn waren het gevolg maar dat was het zeker waard!

Salar tour, Tupiza - Uyuni
Ik lig nu in het Salt Hotel gelegen naast de gezichtsbedriegende mooie zoutvlaktes van Bolivia. M'n bed, de vloer, de tafels, de stoelen en zelfs de muren van dit hotel zijn van zout. Op dit moment heb ik uitzicht op de zonsondergang achter de achtergelegen bergen vol met cactussen. Klinkt best idillisch toch?

In de afgelopen 8 jaar kan ik toch wel zeggen dat ik iets opgestoken heb over de hotel industrie, maar in dit "hotel" heb ik behalve het feit dat er een bed staat nog geen vergelijking kunnen vinden met mijn perceptie van een hotel. De electriciteit gaat om 19:00 uur aan, na 22:00 uit. De zon gaat onder om 18:00 wat een knus tussenuur veroorzaakt. Er is welgeteld 1 douche beschikbaar voor de +/- 50 personen die vandaag gearriveerd zijn waarvan de meeste de afgelopen 2 dagen niet hebben kunnen douchen. Ik was gelukkig de eerste die de stof van de vlaktes en het gebergte eraf mocht douchen. Hier moest ik me dan wel voor inschrijven en appart betalen bij de vrij tandloze in blauw overal geheven eigenaar, maar dat heb je er graag voor over. Terwijl ik onder de douche stond hoorde ik de mensen in de ruimte voor de douches binnendruppelen en toen ik de douche verliet waren er al 8 wachtenden. Op dit moment wordt er op de achtergrond geroepen dat het warme water op is. Verrassend in droog en vrij onbewoond gebied in een land als Bolivia. Ons "hotel" wordt bijeen gehouden behalve door zout ook door klei, riet en stenen. Ik denk dat het eruit ziet zoals het klinkt. Het dak, gemaakt van klei is lichtelijk doorgezakt en het riet komt er doorheen. Om te voorkomen dat het dak eraf waait liggen er stenen op de randen. Afgelopen nacht was het wel 2 hele graden warm in het hostel waar we sliepen, ik ben benieuwd wat de temperatuur vanacht gaat zijn, of eigenlijk ben ik dat niet. Maar ik mag niet klagen want de natuur is prachtig, m'n gezelschap top en ik ruik weer fris naar shampoo, douchgel en bodylotion!

De afgelopen dagen waren super!
Eergister ochtend zijn we vetrokken vanaf Tupiza met een 4x4 de bergen in. Uiteindelijk vertrokken we om 6:30 de stad uit waar onze jeep klaar stond. Hier zijn de spullen overgepakt en gingen we op weg. Bijna direct vertrokken we op onverharde weg de bergen in. De natuur is prachtig en veranderd constant, de enige constante factor zijn de lama's. We zijn in kleine mijnwerkersdorpjes geweest en andere schattige dorpjes waarvan de huisjes onopvallend tegen de bergwand staan aangebouwd, allemaal van hetzelfde materiaal en allemaal dicht geplamuurd met dezelfde klei van de bergen.

'S avonds brachten we onze nacht door in het Nationaal Park, we wisten dat het koud kon worden en hadden een extra slaapzak gehuurd voor deze dagen. 6 lagen dekens lagen er op bed maar een extra slaapzak was geen overbodige luxe. Zelfs mijn gebreide lama muts die ik die middag in een van de dorpjes had gekocht ging op. Die nacht voelde ik me niet zo fijn. Tegen 04:00 werd ik wakker, voelde me dronken zonder alcohol op te hebben en bij iedere kleine beweging die ik maakte leek de kamer op zijn kop te staan, ik had het benauwd en het voelde alsof ik moest overgeven. Ik probeerde op te staan om naar de w.c. te lopen maar het lopen ging niet zo soepel dus heb ik Tamaar wakker gemaakt die zo lief was mee te lopen en de kokin wakker te maken. Na een kop thee van verse anijs en coca bladeren moest ik compleet onder de dekens gaan liggen. Dit zag ik niet zo zitten dus Tamaar heeft me weer ondergestopt en mn lama muts ging weer op, ook lekker warm. Die volgende dag hoorden we dat we op 4200 meter hoog hadden geslapen. Zo verrassend was het dus niet.

Die ochtend vlak nadat we wegreden werden we de gelukkige getuigen van het slachten van lama's. 4 lama's waren geblindoekt, de ander +/- 100 die erachter stonden keken beangstigd toe hoe ze een voor een op de grond gelegd werden. 3 man nam plaats op de lama en de blindoek ging af. De voorste sneed de keel door terwijl hij ons vriendelijk toelachte en de lama zijn laatste kreetje uit stootte. Terwijl de een nog naschokte was nummer 2 aan de beurt waarna ook nummer 3. Terwijl het vuurrode bloed uit de lama zijn nek spoot werd dit opgevangen in een plastic teiltje door een van de dames welk hier heftig met een stuk tak in begon te roeren zodat er zuurstof in het bloedbad terecht kwam zodat dit gebruikt kon worden voor worstjes etc. Ondanks dat mijn maag zich ook 3 keer heeft omgedraaid in de tussentijd was het super interessant om te zien!

'S middags reden we naar het hoogste punt van alle 4 de dagen, 5000 meter hoog. Hier ligt een mooi blauw meer naast een vulkaan omgeven door sneeuw. Na de eerste kleine stop rende ik naar buiten voor een sneeuwballen gevecht, maar op deze hoogte gaat dat niet zo fanatiek. Na 2 rondjes om de auto gerend te hebben was ik doodop! Zodra er meer sneeuw kwam slipte onze bestuurder met de auto omdat hem dat wel leuk leek. Gevolg was dat de auto vast stond en wij hem met onze girlpower hem uit de sneeuw moesten dieuwen. Het meer was erg mooi, maar het was ook erg koud buiten! Snel reden we weer terug naar lager gelegen gebied, maar al snel kwamen we weer vast te zitten in de sneeuw. Dit keer hadden we niet genoeg aan onze kracht en moest de jeep uit de sneeuw getrokken worden door een andere jeep. Een sleepkabel was er niet dus werden onze veiligheidsriemen uit de auto gesloopt en onder beide auto's gebonden. Ook poging 1 was geen succes en een van de riemen brak. Ergens tussen poging 3 en 5 lukte dit en waren we uit de sneeuw. De riemen hadden ons "gered" al was het vast niet op de manier waarop ze bedoeld waren. Hierna hebben we ons mogen opwarmen aan de heerlijke warme hotspring nabij gelegen.

Op de 3e dag verlieten we het national park en reden richting Uyuni. Onderweg hebben we heel heel heel veel flamingo's gezien en hebben we een 6 meren tocht gedaan. Hierna hebben we over bizarre vormen steen als gevolg van een vulkaan uitbarsting kunnen lopen, waarna we in dit "Salt Hotel" aan kwamen.

Maar.. Een salt flat tour heet geen salt flat tour zonder een salt flat, dus mochten we om 5:00 opstaan om snel de auto in te gaan. 45 minuten reden we door het pikdonker over de kale zoutvlakten om bij Isla Pescado aan te komen om de zon op te zien komen. Een prachtig gezicht! Alleen aan de verre verre horizon zie je af en toe een berg, voorde rest alleen maar witte droge zoutvlaktes. Isla Pescado ligt middenin de droge zoutvlaktes en is helemaal begroeid met honderden cactussen.

Buiten hebben we gepicknicked in de vroege morgen waarna we door gereden zijn, nog verder de zoutvlaktes op. Hier hebben we ons tijden vermaakt met het maken van gekke foto's en toen begon het einde toch echt in zicht te komen. Het plaatselijke zoutdorpje bezocht, langs de Tren Cementory en toen werden we afgezet bij de busterminal van Uyuni. Een stoffige dorpje waarvandaan we de bus naar de hoogte stad ter wereld, Potosi pakten.

Potosi
Na de zuidelijkste stad ter wereld te hebben bereikt zijn we zojuist aangekomen in de hoogste stad ter wereld! Na de tour werden we in Uyuni gedropt. Vanwege de stakingen mochten er een beperkt aantal bussen rijden. De eerstvolgende bus zou rond 19:00 uur vertrekken, maar de illegale bus kon ieder moment komen en daar mochten we mee mee. Een agent kwam in beeld en het feest ging niet door. Toen de bus weg was kwam de volgende bus, en het oorspronkelijke plan incl. Tamarah, Mirjam (ander NL meisje) en Selinde verliet de stad. Ondertweg hebben we nog 2 keer met pech stil gestaan maar uiteindelijk hebben we Potosi bereikt.

Potosi is rond 1800 de rijkste stad van Zuid Amerika geweest vanwegen de zilvermijnen en deze zijn wij gaan bezoeken. Sinds 1800 is er in de mijnen qua techniek weinig meer veranderd.

We werden 's ochtends opgehaald en we kregen te horen dat we de gelukkige getuigen van lama offeringen in de mijnen zouden zijn. Met het beeld van de slachting van de lama's enkele dagen daarvoor nog prima op mijn netvlies was ik benieuwd wat deze offering ging brengen. We kregen allemaal een unixsex mijn outfit incl. laarzen, help en lampje en werden zo afgezet in het dorpje. Niemand die vreemd op keek van een groepje meiden in veel te grote outfits met helpjes etc.  

Omdat het feest was zouden we alcohol en cocabladeren kopen voor de mijnwerkers. (Als het geen feest is dan is dit ook de bedoeling) Terwijl we dit ritueel uitgelegd kregen op de markt zag ik vanuit mn ooghoek een lama foetus de lucht door gaan. Lichtelijk in shock zag ik hoe de nieuwe gelukkige eigenaar ermee weg liep. Deze al dan nog niet van haar voorziene ongeboren beestjes stonden met de pootjes (duidelijk niet meer in de foetushouden) in een kartonne doos naast een al even tandloos vrouwtje.   

We liepen een stuk bergopwaards en kwamen op een soort vuilnisbelt met lama's (levende). Dit is een soort speelgoedwinkel voor mijnwerkers. Het hoofd van de mijn kiest +/- 2 lama's uit welke dan z'n pootjes onder de buik geknoopt krijgt en door een groepje mannen de achterbak ingehesen wordt. Geloof me het past, 2 lama's in de achterbak van een personenauto. In "onze" mijn waren de nekken van de lama's net doorgesneden toen we aankwamen en het bloed was tegen de deuren van de huisjes rondom de ingang van de mijn gegooid. Ook de ingang van de mijn was voorzien van een grote rode plas bloed. Van de rest hoefden we geen moment te missen. Samen met de mijnwerkers namen we plaats rond de lama's. De mijnwerkers die hier al zaten kauwden rustig cocabladeren die ze met hun nog van bloed voorziene handen uit de zakjes haalden en dronken bier, het is immers feest! Andere begonnen de lama's zorgvuldig uit te kleden, een kleine biologieles in de zoete bloedlucht.

Lama markt                            Zilver                          Bier wordt uitgedeeld

We gingen de mijn in terwijl de ingewanden rustig verdeeld werden. De ingang was smal, daarna werd het alleen maar smaller. We begonnen op level 3 (bovenaan). Na enige uitleg daalden we af naar level 2, en daarna 1 om zo bij de duivel te komen. Voor deze duivel en moeder aarde werden vandaag de lama's ge-eerd. De duivel om hem gemoedelijk te stemmen, moeder aarde om te bedanken voor alle mineralen. Hoe verder we afdaalden, hoe hoger de temperatuur en hoe minder het toch al lage zuurstofgehalte. Ook zijn er in deze primitive mijn geen liften aanwezig maar moesten we omlaag kruipen met af en toe naast ons meters diepe gevaarlijke kuilen. Eenmaal bij de duivel aangekomen was ik duizelig van het zuurstofgebrek. De duivel is echt afzichtelijk en het schijnt dat in sommige van dit soort duivels echte mensenbotten verwerkt zijn. Ook hier lag een lama foetus voor zijn voeten.

Terug omhoog klimmen was echt niet fijn. Duizelig omhoog door super smalle gangen klimmen in het donken met alleen je eigen licht. Uitgeput met zo weinig zuurstof en trillend op mn benen ging het niet snel en je moest goed opletten wou je niet in een kuil vallen. Ik begreep waarom we ervoor hadden moeten tekenen dat als we de mijn niet levend zouden verlaten dat de organisatie niet aansprakelijk zou zijn.

Toen we in de buurt van de uitgang kwamen voelde we de zuurstof weer toestromen wat echt heel fijn was.
Buiten lagen 2 offerbakken met in ieder een lama-hoofd, maag en andere delen versierd met confetti klaar om geofferd te worden. De mannen groeven kuilen terwijl in de huisjes de vrouwen de andere delen van de lama's klaar maakten voor op het vuur. We waren van harte welkom hierbij aanwezig te zijn maar dit hebben we na een aantal ontsmettende shotjes aangelengde alcohol maar afgeslagen. We wouden douchen en ik wou naar bed, ik was gesloopt.

Sucre
Sucre heeft vele dagelijkse markten. Hier kun je allerlei soorten groenten en fruit kopen, maar ook alle delen van een kip of koe, van staart, tot hart, hersenen, gebit, lappen vet of de snuit. Ook hebben ze op deze markt heerlijke verse fruitsapjes en fruisalades die vers voor je gemaakt worden. Geen vitamine gebrek voor ons!

Helaas zijn er in Sucre ook veel bedelaars. 'S avonds vonden we bij het verlaten van de kroeg een slapend kindje voor de deur. Waarschijnlijk heeft hij wel een huis maar mag hij niet zonder geld thuis komen. Dit zijn echt lastige situaties, je wilt het bedelen niet in stand houden maar je wilt hem wel naar huis kunnen laten gaan.  De meeste bedelaars zijn vrouwtjes van een jaar of 70 of ouder maar ook mannen. Dit doet echt pijn om te zien want je zou willen dat ze van hun rust konden genieten op die leeftijd maar dat schijnt er niet in te zitten.  
Veel jonge kinderen worden ingezet bij het verdienen van geld. Jongetjes van een jaar op 6 hebben hele strategieen met het wassen van auto ruiten terwijl deze voor het stiplicht staan, ze worden ingezet in de mijnen of worden 's nachts de kroegen ingestuurd om pakjes kauwgom te verkopen.

Dinsdag hebben Tamaar en ik schriftjes en pennen op de markt gekocht want we gaan naar school! Jawel, we gaan op spaans les! 4 keer 3 uur individuele les. Wat ik even niet ingecalculeerd had waren de bergen huiswerk die ik opkreeg waardoor Sucre een heel burgerlijk uitstapje werd. M'n schriftje staat ondertussen al heel vol en morgenochtend is mijn laatste les. Helaas gaat het mij als een ware student dit keer niet lukken al mijn huiswerk voor morgen af te hebben. Mijn lerares is een kleine vrouw van 31, moeder van 1 kindje met een scheef voetje en haar man, die niet haar man is omdat hij niet met haar wil trouwen is kort gezegd een klootzak, aldus de vele persoonlijke verhalen die ze mij vertelde waardoor ik me af vroeg wie wie nou eigenlijk zou moeten betalen.      
Om nog meer te integreren in het Zuid Amerikaanse leven zijn Tamarah en ik ook naar Salsa les geweest. Dit was super leuk! Die dag erna hebben we Tango gedanst. Tango was totaal anders dan Salsa maar ook erg leuk!

Vrijdagochtend ben ik samen met Evelien, een Nederlands meisje dat we in het hostel hebben leren kennen gaan motorrijden. Bij onze instructeur thuis hebben we op het terras na 5 minuten uitleg over het schakelen, remmen etc. geoefend met wegrijden en daarna was het tijd voor de echte uitdaging. We zouden de hoogste berg in de omgeving van Sucre oprijden, hiervoor moesten we alleen wel meteen de stad doorkruisen die gebouwd is op heuvels en bergen. De verkeersregels zijn iets anders dan in NL en de wet van de sterkste is vrijwel overal van pas, tenzij er stoplichten aanwezig zijn. Richting de buitenwijken werd het asvalt schaarser en toen we de kleine omliggende dorpjes bereikten waar alle vorm van luxe bleek te ontbreken vervolgden we onze weg langs loslopende biggetjes door manuvrerend richting de bergen. Vanaf nu was er alleen nog maar dirthroad. De weg veranderde continue van kleine kiezelstenen, droge zand tot bergen mul zand. Dit was af en toe best lastig. Een soort mountainbiken maar dan sneller. Vanaf nu was weinig verkeer op onze wegen behalve af en toe werkverkeer dat je snel in moest halen wou je niet vast zitten in een grote stofwolk. Boven op de berg was het uitzicht over de stad prachtig! De omgeving is weids vol mooie groene bergen en de zon was warm. Na een kleine pauze zijn we door gegaan waarna we 's middags uiteindelijk door de nog drukkere stad helemaal onder een dikke laag stof vol enthousiasme en andrenaline terug kwamen. Het was echt fantastisch!!

Samaipata
Om 18:00 verlieten we Sucre voor een 12 uur durende busrit naar Samaipate. We hadden al verhalen gehoord over de vreselijke weg tussen Sucre en Samaipate maar met de nodige buservaring ondertussen dachten we niet dat dit zo erg kon zijn. Dat viel even tegen. Schijnbaar had ik bij het boeken de meest ongunstige plekken achterin de bus uitgezocht. Het gangpad had de wonderlijke breedte van +/- 15 cm waar Tamaar en ik die niet heel extreem breed zijn maar met veel moeite doorheen kwamen. Met veel gepiep en lawaai gingen we onderweg en al snel reden we tussen de bergen en hadden we een prachtige zonsondergang. De bus schudde enorm op de ongeasfalteerde wegen waarover we continue reden en we zaten precies boven de wielen waardoor we met regelmaat uit onze stoel vlogen. Het schudde was zo erg dat ik op mijn mp's speler niet kon lezen waar ik naar luisterde en toen mijn neus kriebelde en ik wou krabben lukte dit haast niet! Klinkt suf maar is heel frustrerend!

Naast me had ik prima uitzicht op de diepe afgronden naast ons, totdat de zon onderging. Toen zag ik niks meer behalve de bizarre sterrenhemel boven ons. Daar hadden we dan wel een prachtig panorama uitzicht op achter ons.

De strip van het raam zat los en zat precies ter hoogte van mijn oog bij iedere bocht die de bus maakte. De beste 2 bolivianos die we hebben besteed hebben bleek aan een tubetje seconden lijm. Terwijl Tamaar me bijscheen met haar mp3 speler heb ik de strip vastgeplakt aan de wand.  

Om 5:15 werd er "SAMAIPATE" geroepen door de bus. Niemand stond op. Nogmaals "SAMAIPATE" en ik stak mn hand maar op en vroeg waarschijnlijk heel suf "Samaipate..??" Ik kon het nog niet helemaal geloven. Het was pikdonker buiten en ik zag 3 huisjes rechts van mij, we bleken als enige op bestemming te zijn. Met veel gedoe konden we onszelf verlossen uit de bus en na onze backpacks uit de bus te hebben gehaald reed de bus weg, nu was het doodstil. Op een verlate zandweg 3 kwartier te vroeg (te vroeg?!) waren we er dan. Waarschijnlijk hadden ze een pech momentje ingecalculeerd. Terwijl de hanen om ons heen begonnen te kraaien liepen we naar ons geplande hostel. Geen straatnaambordjes te bekennen. Gelukkig werd er na enig wachten open gedaan. Een super schattig hippie achtig helemaal-zen hostel waar we nu samen een kamer hebben. De beestjes lopen door onze kamer maar ach, dat hoort er een beetje bij. De doorgezakte bedden geven precies aan waar we moeten liggen, maar na onze ruim 11 uur durende dodelijke busrit heb ik fantastisch geslapen!!

Toen ik wakker werd zag ik pas de prachtige bergen waarmee we omgeven zijn. Het hostel heeft een klein dakterrasje vanwaar je super uitzicht over het dorpje en de bergen hebt.

Samen met 4 Israeliers, 2 Engelse, 2 Duitsers, en een Australische gingen we op pad met 2 taxi's naar de 300e0 meter hoger gelegen Cloud Forrest. Hier zouden we een gids huren, maar onze taxi chaffeur bood zich aan als gids. Hij kende de route (zei hij), zoveel gidsen liepen er niet rond en dan kon hij ons meteen daarna weer thuis brengen. Prima dachten wij, zo moeilijk kan het niet zijn. Een paar uur later en ver van het pas verwijderd dachten we daar anders over. Na een mooi uitzichtpunt te hebben bereikt waren we al 1,5 uur zonder pad aan het afdalen door het dicht begroeide jungle naar beneden opzoek naar het pad. We kropen op, over en onder de begroeing door, zakte weg in de modder, hadden steile afdalingen en waren compleet verdwaald.
Het is erg Boliviaans om niet je fout te bekennen en daarom bleven we onze "route" vervolgen. Toen we uiteindelijk allemaal lichtelijk in paniek waren hebben we als groep besloten terug te keren. Eenmaal terug bij de auto waren we dolblij hem weer gevonden te hebben en dat hebben we die avond gevierd.

Santa Cruz
Gisteravond zijn we aangekomen in Santa Cruz. Geen spannende stad maar wel heerlijk veel zon en een hostel met zwembad. Samen met 2 Engelse meiden hebben we vanuit Samaipate een taxi hierheen genomen. Na de vele dierenwinkels te hebben bezichtigd die de stad te bieden heeft, bustickets te hebben gekocht en het centrum avan Santa Cruz te hebben bezichtigd zat ons bezoek er alweer op.

La Paz
In totaal blijven we bijna een week in La Paz. Bijna had ik niet meer het gevoel in Bolivia te zijn. Het hostel is Iers, door het hele hotel word Engels gesproken, alles was goed geregeld (w.c. Papier, lichten die werken, zeep, warme douches en een gezellige bar) het heeft veel geregend en het was koud zowel overdag als 's nachts.

Zaterdagavond ben ik de bar in gegaan met 3 kamergenootjes. Ook kon je deze avond een tatoo of piercing laten zetten. Mijn ene kamergenootje is een lama rijker op haar enkel en ook "the brain" van Pinky and the Brain is voorbij gekomen.

Zondag hebben Tamaar en ik een tour door de stad gedaan. We begonnen op Plaza Sucre bij de gevangenis. Deze gevangenis is vrij bekend door zijn interessante concept. Hele gezinnen, man vrouw en kinderen wonen binnen en hier kunnen ze dan ook een eigen restaurant, kapperszaak of handwerk winkel in de gevangenis beginnen. Ook de beste, puurste cocaine van Bolivia zou hier vandaan komen. Best bijzonder als de reden van je verblijf drugssmokkel is.
Van de markt vol Cholita vrouwen die in originele klederdracht in alle trots door wind en weer hun aardappels verdedigen en verkopen (Bolivia heeft 400 verschillende aardappels) door naar de andere kant van de stad waar je tussen al het verval de ooit prachtig gekleurde koloniale panden kunt onderscheiden. Het presidentspaleis is een van de weinig onderhoude gebouwen al zijn ook hier de laatste kogelgaten overal nog duidelijk zichtbaar.

'S avonds zijn Tamaar en ik naar Cholita wrestling geweest. Deze zelfde inheems geklede traditionele vrouwen zouden een soort worstel show houden waarbij het hoedje voor de gelegenheid word afgenomen. Een sport die de Bolivianen super vinden. Ik dacht hier wel de lol van in te zien en we bedachten hierheen te gaan. Alle Bolivianen aan de zijkant op de tribune, de toeristen achter de dranghekken om de ring voorzien van popcorn en cola. Het spektakel begon, de scheidsrechter kwam het podium op gevolgt door worstelaar 1 en daarna 2. Beide mannen gehuld in te strakke pakjes met maskers op. Dit zijn geen Cholita vrouwen! Ik weet niet hoe je deze "sport" noemt maar de mannen klommen omstebeurt op touwen van de ring en gooide zich dan met vol gewicht op hun tegenstander die natuurlijk opzij had kunnen stappen maar dan was er geen show. Over elkaar heen duikelend, trappend, stotend en rollend ging het een tijdje zo door. De volgende rondes werden de vrouwen ingezet. Dit ging er al net zo bizar aantoe. Hoe enthousiaster de immer ingetogen Bolivianen werden, hoe liever wij weg wilden.

Uiteindelijk kwamen er weer 2 mannen in de ring. De show begon steeds serieuzer te worden en op begeven moment moesten Tamaar en ik rennen want waar we zojuist nog zaten lag nu een van de worstelaars die zojuist over de hekken heen was gegooid. Onze stoeltjes en alles omver gingen ze ter plekke verder. Uiteindelijk kwam het testosteron bij de mannen naar boven. Een plastic regenbuis kwam van achter te voorschijn welke op elkaars hoofd kapot werd geslagen. Met de scherpe kant gingen ze nu elkaars gezicht bewerken wat super erg was! Bloed overal en dit was zeker niet nep meer. Het masker aan flarden en de betonnen vloer onder het bloed. (De ring hadden ze al enige tijd daarvoor achter zich gelaten). Het gevecht ging nog even door tot een winnaar bekend was. Het was echt een afschuwelijke avond.  

Deathroad!
We hebben de Deathroad getrotseerd! 'S ochtends vroeg zijn we opgehaald en naar 4700 meter gebracht. Hier kregen we een extra beschermende outfit, onze mountainbikes en met een groep van 28 jongeren zijn we aan de afdaling begonnen. Het eerste stuk ging over asvalt waarover we naar beneden raceten. Er groeide geen planten en de rotsen en op verschillende plaatsen lag er ijs. Tijdens onze afdaling reden we door een wolk waardoor het afvalt nat was. Een van de kerels was zo slim mij in de bocht naar beneden op het natte asvalt in te halen waardoor hij keihard onderuit ging. Gelukkig kon ik hem nog net ontwijken maar ook mijn achterband begon te schuiven. Gelukkig bleef ik overeind maar super boos en trillend kwam ik aan bij de eerste stop. Hier hebben we ontbeten. Vanaf nu begon het, geen asvalt meer, smallere wegen, geen vangrails en diepe afgronden.
Ik had me voorgenomen rustigaan naar beneden te rijden maar al snel had ik het helemaal naar mijn zin. Downhill bleef een groepje jongens bij voor, maar toen er eenmaal een klein stuk uphill gefietst moest worden haalde ik ze in. Dit vonden ze duidelijk niet leuk, wat mij alleen maar meer motiveerde. Eenmaal een paar keer als eerste meisje aangekomen te zijn wou ik mijn positie vasthouden. Ik weet het, het is geen race, maar ik zag er wel een uitdaging in.

Een van de regels op de deathroad is dat fietsers links houden als er een auto of vrachtwagen tegemoet komt. Dit is tevens de kant van de afgronden welke tot 600 meter diep zijn.
Uiteindelijk hele onder het stof en smerig kwamen we beneden aan op 1200 meter. Niemand is de afgrond in gereden, wel zijn er minimaal 5 man onderuit gegaan. Het was echt super! We hebben met zn allen geluncht en een duik genomen in een zwembad bij het restaurant.
   

De dagen erna hebben we lekker uitgeslapen, gewinkeld en een paar kleine cadeautjes gekocht, zijn we bij de immigratiedienst langs geweest om onze visa te verlengen en is Tamaar ziek geweest en ook ik voelde me niet goed.
Donderdag zijn we uiteten geweest met Jose een vriendin van de Hogere Hotelschool die ook aan het reizen is en toevallig op hetzelfde moment in La Paz was.    

Copacabana
'S ochtends vroeg, veels te vroeg om 06:00 gaat de wekker. Iedereen in de kamer slaapt nog en in het donker zoek ik mn kleren bij elkaar. Snel douchen aankleden en tas inpakken. Om 7:20 worden we opgehaald door de bus om naar Copacabana te gaan. Gisteravond, of eigenlijk nog maar een paar uur geleden was het alweer erg gezellig in de bar van het hostel, het is misschien maar goed dat we door gaan.  

Nadat we La Paz met de bus 3 keer doorkruist hebben gaan we dan eindelijk op pad, zigzaggend tussen de huizen door omhoog de heuvelrug over. We rijden door de buitenwijken die er stoffig en verlaten bij liggen. Tussen de vele onafgebouwde huizen opent een jongetje van een jaar of 5 keurig gekleed inclusief hoedje een restaurantje. Hiervoor moet het rolluik open wat nog niet zo soepel gaat met zijn lengte. Een meisje van een jaar of 3 in inheemse klederdracht ook voorzien van een hoedje rent tussen de bergen zand en afval door, een groot contrast.

Copacabana is een klein welvarend en touristisch dorpje. De toeristen bureau's worden sporadisch afgewisseld met cafe's, restaurantjes en souvenirswinkeltjes. Zodra we de bus uitstappen wordt er "La Paz!" "Cusco!" en "Puno!" geroepen. We lopen voor de verandering het eerste de beste hostel in en blijven daar. We hebben een 2 pers. Kamer. 'S middags eten we een uitgebreide lunch met soep, forel met rijst en banaan toe en lopen we een rondje maar al snel blijkt Tamaar toch nog ziek te zijn. Ik vind het ook niet erg om nog even naar bed te gaan dus al gauw zijn we opweg naar dromenland.

Vanmorgen ben ik op pad gegaan naar de Cerro Calvario, een berg voorzien van 14 kruizen die veel bewandeld word door Pelgrims die vanaf hier naar Isla del Sol vertrekken waar volgens de Inca's de zon geboren is. Enthousiast naar boven lopen viel tegen. Doordat we iedere keer van hoog naar laag reizen ben ik nog niet helemaal gewend aan het wandelen op grote hoogte. Heel wat keren was ik buitenadem waardoor de Cholita vrouwen die ook op een rots op adem zaten te komen en rustigaan naar boven schuifelden mij vroegen "hola senorita! Cansada?" Op verschillende plaatsen worden rituelen uitgevoerd en vele mensen bidden. 
Eenmaal boven had ik prachtig uitzicht over heel Copacabana en het Titicacameer, wat het hoogst gelegen meer ter wereld is. Dit meer grenst aan zowel Peru als Bolivia en we zijn ondertussen dus weer vlakbij een grens.

Gister was Tamaar gelukkig weer beter en hebben we 's ochtends de boot naar Islas del Sol genomen, het eiland waar volgens de Inca's de zonnegod geboren is. Hier hebben we een lange wandeling van het noorden van het eiland via de Inca ruines naar het zuiden genomen. We moesten flink doorlopen om nog optijd de boot te halen. De boot op de heenweg was een stuk drukker dan op de terugweg en ik ben ook echt benieuwd of iedereen het gehaald heeft.

Straks laten we na precies 30 dagen Bolivia achter ons en gaan we naar Peru!

Heel veel liefs! Beso